Rammelen

Vanochtend laat de zon zich niet zien, verscholen achter de wolken doet hij z’n werk. Al snel zijn we weer op weg. Ook vandaag staat ‘n etappe van rond de drie uur op het programma. Begeleidt door de glooiende heuvels rijden we door het Poolse land. Qua bebouwing zien we van alles aan ons voorbijtrekken, van bouwval tot villa, van boerderij tot woonkazerne. Ook zien we veel ongepleisterde huizen, gebouwd van rode bouwblokken maar nooit afgewerkt. 

Ook vandaag krijgen we te maken met het “omleidingspook”. Vlak na ‘n afslag (dus niet ervoor), op ‘n smalle weg houdt ‘n mannetje ons aan. Wat ‘ie te vertellen heeft? Geen idee, maar het stopbord in z’n hand spreekt boekdelen. Ook het gebaar met z’n andere hand, waarmee hij aangeeft dat we terug moeten. Één voor één steken we achteruit de weg weer op. 

In sommige dorpjes hebben ze waarschijnlijk al in geen tijden bezoek gehad. We worden door de lokalen soms aangegaapt. Mogelijk dat er zelfs melding van wordt gemaakt in het plaatselijke suffertje. Niet één, maar zelfs twee buitenlandse campers ...

Bij gebrek aan ‘n alternatief willen we koffie drinken bij McDonalds, de gele M torent prominent boven alles uit. Maar als we voor langs rijden zien we dat de openingsdatum wel nadert, maar dat het nu nog te vroeg is. Daarom de campers geparkeerd en zelf koffie gezet. Daarna is het genieten van de koffie én de medestanders die zich ook dachten te trakteren op ‘n bezoekje aan de Mac. Een aantal trotseren zelfs het ontbreken van enige vorm van bestrating tot aan de voordeur, om dan, hevig verontwaardigt, terug te moeten keren naar hun auto. 

Het vervolg van de rit is rammelig, rammelig en eentonig. Rammelig omdat de wegen af en toe knap slecht zijn en alles behalve vlak. Terwijl de landschap dat juist wél is. Heel af en toe doet de zon ‘n poging om door het wolkendek te breken. De kilometers tikken slechts langzaam weg. Het lijkt alsof Harold, die voorop rijdt vandaag, ook de optie “asfaltwegen vermijden” heeft aanstaan. Éen voordeel als je lang genoeg rammelt, ligt op een gegeven moment als vanzelf wel op z’n plek. 

Pas om 14:00 zijn we in Gora Swietej Anny. Een camperplek mét sanitair (al is het nog uit de jaren zestig) én stroom. We hebben een mooi uitzicht en een leuk dorpje. De slechte wegen, en daarmee de lagere snelheid, plus drie stops voor koffie, boodschappen en lunch hebben de reis wat langer gemaakt. 

Op het moment dat we willen gaan wandelen komt de Duitse camperaar, die asociaal dwars op drie camperplekken staat net terug. Hij probeert mij duidelijk te maken dat hij het liefst rechtdoor, dwars door onze camper, naar de loosput wil. Ik glimlach vriendelijk naar de man, zeg “Ja, ja”, en loop weg. Alsof ik de camper weg ga halen zodat mijnheer ... Terwijl we weglopen staat hij ons compleet verbouwereerd na te kijken. Die blik in z’n ogen, onbetaalbaar. 

We maken ‘n wandeling langs de kathedraal met ‘n groot beeld van de Poolse paus Wojtyła. Daarna komen we bij ‘n amfitheater, ooit gebouwd door dezelfde bouwers als die van ons reisdoel van morgen. Een immens theater, waar we allemaal het gevoel van de massa-hysterie krijgen uit die periode. Dat belooft wat voor morgen. 

We sluiten de dag af in Restauracja Aleksandra. Ook hier wordt geen woord over de grens gesproken. Met handen, voeten én Google Translate krijgen we uiteindelijk het juiste op tafel. Voor ‘n habbekrats eten en drinken we er heerlijk. De dag zit er weer op. Morgen gaan we naar Auschwitz.