Vulkanische inactiviteit

Vandaag, omdat het minder warm zou zijn, gaan we kijken bij de Badacsony vulkaan. Maar hoewel het vannacht “geregend” heeft en we gisteravond geschampt zijn door een onweersbui. We zagen wel, heel in de verte de flitsen, maar hoorden geen donder. Wel begon het flink te waaien, maar regenen deed het op dat moment niet. Is het vanochtend weer heerlijk zonnig.

Zo rond half tien komen er wel wat wolken overdrijven waarachter de zon schuilt gaat. Eerlijk gezegd was dat wel even lekker. Eerst samen met Jan geprobeerd om de TomTom’s te synchroniseren. Maar Jan had de bestemming van vandaag onder favorieten opgeslagen en kreeg niet 1, 2, 3 het adres boven water. Dit is wat in op mijn TomTom moest invullen: Badacsonytomaj. Ik vroeg nog aan Jan, kan ik nog een klinker kopen?

Even over tienen vertrokken we naar Badacsonytomaj. Een plaatsje waar je, als je je aan de snelheidsbeperkingen houdt, sneller doorheen rijdt dan je de naam kunt uitspreken. Maar waar ook nergens nadere aanduidingen te vinden zijn met betrekking tot deze vulkaan. De i is hier alleen maar een plattegrond en dan ook nog zonder “Hier staat u”. Veel wijzer werden we ook niet van dit bord. Ook de in Nederland aangeschafte kaart bracht geen soelaas. Dus willekeurige mensen op straat aangeschoten (we schoten met losse flodders, dus gewonden zijn er niet gevallen). Of ze begrepen niet waar we het over hadden of ze waren ook toeristen, maar uiteindelijk vinden we iemand die ons de weg wijst.

Even verderop moeten we naar rechts, we komen op een onooglijk smal en stijl weggetje terecht waarbij de spiegels van de bus nog net niet overal langs heen schrapen. Gelukkig, achteraf, mist Jan de afslag naar links, dat paadje is nog minder begaanbaar dan het voorgaande. We keren terug op onze schreden en besluiten de auto’s beneden neer te zetten en te gaan lopen. Met andere woorden die vulkaan, die hebben we dus nooit gezien.

Inmiddels is het wolkendek gebroken en schijnt het zonnetje er weer vrolijk op los. Te voet gaan we omhoog. Langzamerhand komen we hoger en hoger, maar nog steeds geen bordje of iets. Dit paadje wordt hoofdzakelijk gebruikt voor de bewoners van de huizen die we passeren. Huizen al dan niet voor permanente bewoning. Bij elke splitsing is het niet duidelijk welke kant de doorgaande “weg” is. Telkens sturen we ‘verkenners’, vaak Popco en/of Prisca, die klimmen als de beste, vooruit om te zien of we nog goed gaan.

De fam. Gesthuizen is (vandaag?) niet in goeden doen. Jan klaagt al snel over z’n benen, Femke krijgt last van haar knieën (een chronische blessure van haar) en ook Marjon is niet helemaal “okslefris”, haar rug speelt haar parten. Daarom wordt halverwege besloten om de groep te splitsen. Marjon, Jan en Femke gaan weer terug naar beneden, de rest gaat door. Net op dat moment gaat de telefoon, een bericht van de ‘verkenners’, het door hen gevolgde pad blijkt het juiste te zijn. Wij volgen in hun spoor.

Aldus stijgen we verder en wordt ons regelmatig een blik gegund op het Balatonmeer in al zijn glorie. Telkens lukt het ons om de weg verder te vinden. Maar dan komen we bij een in de rotsen uithouwen trap tussen twee rotswanden in. Het pad is volkomen overwoekerd en, zeker met korte broeken, niet begaanbaar. Bij deze splitsing kiezen we dus voor het pad dat NIET verder naar boven gaat en na wat kronkels komen we uiteindelijk weer terug op het oorspronkelijke pad.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om nu ergens, langs het meer een picknickplek te zoeken om ons brood e.d. op te eten. Maar de “verboden-voor-honden”-bordjes en de aandrang van Anne gooien roet in het eten. Omdat het met een blaasontsteking niet de bedoeling is om te lang op te houden rijden we terug naar de tent en verblijven de rest van de middag, geholpen door een heerlijk verkoelend briesje, heerlijk in de schaduw van de luifel.