Overal geweest

Vandaag, 25 juli, willen we naar de Vélo Rail. Daar is een stuk in onbruik geraakte spoorbaan waar je met een soort fiets-kar-ding (weetikveel) zo’n 17 km kunt afleggen (bergaf, dat gelukkig wel). Eenmaal aan het eind word je dan met een treintje weer terug gebracht. Omdat er vaste vertrektijden zijn staan we dus met de klok op en vertrekken we 9:45u naar onze bestemming. Door de bergen, het laatste smalle stuk achter een touringcar togen we naar het vertrekpunt.
De bus bulldozerde de weg vrij, her en der stonden de tegemoet komende auto’s in de berm en in het weiland. Tot onze schrik ging de touringcar ook naar de Vélo Rail, en hij zat vol mensen. Dus werden de auto’s snel geparkeerd en werd er richting de kassa gespurt om snel de kaartjes te kunnen kopen. De mensen in de bus hadden niet zo’n haast, nee logisch, die hadden wel gereserveerd en wij niet. Kortom er was voor ons geen plaats en we konden dus weer vertrekken.
Maar niet nadat we uit de folders daar aanwezig een nieuwe bestemming hadden gekozen. Besloten werd om naar de grotten van Roquefort te gaan voor een rondleiding en een proeverij (bah). Dus terug de heuvel af en plots gloeiden in het dashboard van de Vivaro de lampjes “STOP” en het (hand)rem-lampje. Terwijl de handrem niet was aangetrokken. Dus de auto aan de kant gezet, contact af en weer aan om de auto te starten, misschien is het een electronisch probleem. Helaas gaf dat geen soulaas, de lampjes bleven branden. Omdat er voldoende remdruk was, en omdat bij de laatste beurt de remvloeistof was bijgevuld toch onze weg vervolgd.
Bij het dorpje, Sainte Eulalie de Cernon, beneden, we reden inmiddels weer vlak en de lampjes waren gedoofd, hebben we het peil van de remvloeistof gecontroleerd en dat was keurig tussen het minimum en het maximum in. Omdat we toch geparkeerd stonden en het vestingstadje er appetijtelijk uitzag hebben we hier in de kleins straatjes wat rondgedoold en zijn we geëindigd op een terrasje voor koffie, thee of iets anders.
Onderweg naar Roquefort hebben we nog met stokbrood en croissants gepicknickt en hebben we de rust van de al aanwezige Fransen wreed verstoort. Op de verdere reis wel telkens bij elke afdaling met argusogen het dashboard beloerd om toch weer telkens de vermaledijde lampjes op te zien gloeien. Maar gezien het peil en de aanwezige remdruk toch maar doorgereden. Op zondag is er immers weinig open.
In Roquefort hebben we de ‘kaas’-grotten gezien, het engels van de franse gids was aller charmants en eigenlijk behoorlijk goed. Helaas waren de schappen in de grotten leeg, op een enkel piepschuimen kaasje na, en voor de temperatuur hoefde je er eigenlijk ook niet heen. Die lag tussen de 8 en 14 graden. Niet dat het buiten nu veel warmer was, we hadden vandaag een bewolkte dag en de temperatuur lag zo tussen de 15 en 17 graden.
Ook in Roquefort bleek het zondag te zijn, er was dus verder weinig te doen en dus werd de camping als bestemming ingevoerd in de navigatiesystemen. Vlak voor de camping kwamen we nog bij het informatiecentrum van “Le Viaduc de Millau”. Een soort Neeltje Jans zal ik maar zeggen. Daar hebben we vernomen dat deze brug 2460 m lang is, de hoogste pijler 245 m is en dat er 205.000 ton beton voor nodig was. Na de nodige foto’s zijn we teruggekeerd naar de camping en kon ik dit verslagje schrijven. Morgen hebben we wel gereserveerd voor de Vélo Rail dus daarover morgen meer, hoop ik.
Het verslag van gisteren kon ik a.g.v. storing op het WiFi-netwerk op de camping niet eerder uploaden, dus heb ik via een SMS-je heel kort m’n verhaal gedaan. Ik hoop dat dat gelukt is.
Groetjes,
Paul