Een Rustdag

Hoewel we eigenlijk gepland hadden om vandaag de Vélo Rail te nemen hebben we vandaag toch een rustdag ingelast. Of eigenlijk Marleen heeft dat gedaan (wel met onze instemming). Peet d’r kaken zijn de afgelopen dagen te zwaar belast en ook haar evenwichtsorgaan gaf weer wat klachten. Daarom vond Marleen het een goed idee om, voor Petra’s bestwil, een rustdag in te lassen.

De Vélo Rail werd dus opgebeld met de mededeling dat we vandaag niet zouden komen en gevraagd om de afspraak een dag te verschuiven. Vandaag leek dus een rustige dag te worden. Ook het weer was rustig. Een bewolkte hemel, weinig zon en gelukkig geen regen, al dreigde het wel even. Johan ging op de fiets naar Millau om de kapper te bezoeken en daarna bij het VVV een wandeling op te zoeken. Vers geknipt en met een wandeling van 9 km op zak kwam hij weer terug.

Na de lunch doorbrak Johan de rust met de mededeling dat hij wilde gaan wandelen. Ter voorbereiding op onze Corisca-vakantie, leek het mij een goed idee om mee te gaan om wat ‘hoogtemeters’ te maken. Dus de rugzak ingepakt, de vertaalcomputer mee (de beschrijving van de wandeling was natuurlijk alleen in het Frans). Toen ik de rugzak over m’n schouder slingerde raakte ik de wespenvanger. Het gevolg was dat de limonadesiroop van m’n benen droop en alles plakte.

Johan keek mij verbaasd aan, ik dat vanwege de wespenvanger, maar dat bleek een andere oorzaak te hebben. Het bleek dat we eerst met de auto naar het startpunt moesten, onze auto, en het dan natuurlijk niet handig is om je rugzak om te gespen. Alleen had ik niet begrepen dat ik eerst nog een stukje moest ‘sturen’. Dus de navigatie ingesteld en de reis van ca. 15 km gestart.

Het startpunt lag bij Chateau de Peyrade en die lag weer boven op een berg met een heeeeeeeeeeel smal en stijl weggetje erheen. Op een gegeven moment moest ik zelfs in z’n een blijven rijden, in de tweede versnelling redde de bus het niet. Bij het Chateau de bus neergezet en nu wel de rugzak omgegespt en onderweg gingen we.

De eerste aanwijzing was duidelijk, loop door naar het Chateau. De volgende aanwijzing werd al wat minder duidelijk, zelfs de vertaalcomputer gaf geen duidelijkheid. Uiteindelijk op eigen gevoel de tocht voortgezet.
Hoe goed, of hoe slecht dat ging is ons nooit duidelijk geworden, maar op een gegeven moment hebben we de routebeschrijving maar gelaten voor wat het was en zijn we op eigen houtje gaan lopen. Er lag overigens hout genoeg daar dus een eigen houtje was snel gevonden.

Al snel zagen we een onverhard pad dat we wilde nemen om onderlangs het Chateau weer terug te kunnen lopen. Het eerste onverharde pad dat hierop uit leek te komen werd dus door ons gekozen. Gelukkig bleek dit inderdaad uit te komen op het pad dat we langs de helling hadden zien kronkelen.

Wat we niet konden zien was, dat dit pad (aan de andere kant van de helling) doodliep in een weiland. Wat nu te doen? We besloten om het weiland over te steken omdat we, verder beneden, weer een pad zagen. Onder een hoek van tig graden zijn we vervolgens het weiland afgedaald en na een aantal schrik- en prikkeldraadhekken zijn we uiteindelijk op het beoogde pad beland. Dit pad kwam uit op de verharde weg terug naar het dorpje aan de voet van het Chateau.
Ja, jullie lezen het goed, aan de voet van het Chateau. Hoog zagen we de helling waarboven op het Chateau zich bevond boven ons uittronen. Een lange en steile klim lag in het verschiet. Twee rustpauzes verder kwamen we aan bij ons startpunt. Ondergetekende zweette inmiddels als een pakjesdrager.

Na een korte rustpauze werd de eerste versnelling van de bus ingelegd en werd de afdaling aangevangen. Begeleid door het “vrolijk” flikkeren van de waarschuwings lampjes m.b.t. de remvloeistof. Dus hebben we op de terugweg in Millau nog een busje remolie gekocht en het niveau van de vloeistof tot in de vulhals van het reservoir afgevuld.

Zo werd de rustdag toch nog heel actief afgesloten, door Johan en mij althans. Petra heeft inderdaad haar rust genomen en Popco heeft samen met Marleen, Sanne, Rianne en Maikel voor de boodschappen gezorgd. Hopelijk heeft deze rust ook z’n effect en kan Petra weer gewoon vakantie vieren.