In een doodgewoon glas

Dit kon wel eens een kort verslag worden. Er is vandaag weinig gebeurd. Vanochtend is er eenoud collega van Harold op bezoek geweest om ervaringen uit te wisselen met betrekking tot een vakantie die eventueel voor volgend jaar op de planning staat samen gevieren.

Verder houdt de hitte ons min of meer gegijzeld. Al zorgt het milde briesje in de ochtend nog wel voor iets verkoeling. Er rest ons niet veel meer dan rustig in de schaduw van de bomen of de luifel te observeren wat er zoal voorbij komt schuifelen. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat het sommige mannen verboden zou moeten worden om zich zonder shirt in het openbaar te vertonen.

Ook zien we het gestuntel van onze nieuwe overbuurman bij het opstellen van z’n camper. Z’n camper is afgelopen dinsdag pas op kenteken gezet en de rechter voorzijde vertoont al schade. Het lijkt geen ervaren camperaar. Zelfs het aanbrengen van de stormlijnen aan de luifel vormt een probleem.

De, overduidelijk geblondeerde, man doet verschillende pogingen om het ding te bevestigen. En na elke mislukte poging zakt hij moedeloos in zijn stoel om een biertje te nemen. Dat is misschien wel goed voor de dorst, maar minder goed voor de oog/hand coördinatie. Hoe meer pogingen hij nodig heeft, hoe slechter het gaat. Hij doet de uitspraak over blondjes (zelfs al is het kunstmatig blond) eer aan. Uiteindelijk gaat de luifel weer in, en verdwijnt het echtpaar richting het water.

Hét diner, het afsluitende diner alweer van deze korte vakantie gebruiken we in het restaurant aan de haven. Naast ons komt een ouder echtpaar zitten. Ze waren ondertussen al twee keer van tafel gewisseld. Een veeg teken.

Eenmaal gezeten en na het bestellen van een fles gekoelde witte wijn, bleek dat eigenlijk deze tafel ook niet goed was. Met een knip van de vingers werd de bediening gesommeerd om een doekje te pakken. Uitvoerig werd het tafelblad schoongemaakt. Zelfs toen haalde zij nog een (denkbeeldig?) pluisje van de tafel dat met een groots gebaar naast de tafel werd gedeponeerd.

Ook de fles wijn werd uit de koeler gehaald en, als een ware kenner, uitvoerig bestudeerd. De man liet duidelijk zien dat hij er één was. Gelukkig kon de wijn zijn goedkeuring wegdragen en werden ook de glazen geschikt bevonden om als vehikel te fungeren voor de wijn. Wij dronken ondertussen respectievelijk een bitter lemon, ginger ale, een biertje en een Trappistenbier (0.0). Gewoon van het beschikbare jaar en in een doodgewoon glas.

P.s. Morgen gaan we naar huis, meestal niet de meest opwindende dag van de vakantie. Daarom is dit het laatste verslag en wil ik hier Cees nog even bedanken voor zijn trouwe reacties. Altijd leuk om te lezen, dankjewel Cees.