Een verwarrende dag

Vandaag de laatste verplaatsing in het kader van vakantie, de volgende staat immers in het teken van het ‘gewone’ leven, terug naar huis. We wisten toen nog niet wat deze dag in petto voor ons had.

In de aanloop naar Wansum slaat voor het eerst de verwarring toe. Verderop zie ik een portaalkraan. Zo eentje die gebruikt wordt bij containerschepen. Verderop wordt de horizon gedomineerd door hoog opgestapelde containers. Huh, Limburg at sea? Het blijkt dat hier een zogenaamde transport hub aan de Maas is ontgonnen. Bij de bouw hiervan én voor de hier gevestigde betonfabriek is veel zand en grind nodig. Daarvoor moesten we bij de volgende bestemming zijn.

Bij het Reindersmeer, een meer ontstaan door zand en grindwinning, willen we een kleine wandeling maken en bij de Bosbrasserie onze shot cafeïne scoren. De brasserie, en het meer, liggen in de Maasduinen. Duinen in Limburg? Verwarrend, dat verwacht je niet zo snel. Maar de Maasduinen zijn dan ook rivierduinen.

Maar we zijn er nog niet, de Bosbrasserie, is namelijk gevestigd boven een sluis. Een sluis in het Limburgse land. De sluis is aangelegd in het kanaal tussen het Reindersmeer en Leukermeer om te voorkomen dat het omliggende landbouwland verdroogde en, het Reindersmeer is ontstaan …. Ondanks de eerste verwarring klopt het verhaal toch mooi.

Ergens in de berm aan een stoffig weggetje, á la ‘We zijn er bijna’, maken we onze lunch klaar, gebakken eieren op brood. Daarna rijden we door naar de Mookerplas. Aan de Groote Siep hebben we een plekje geregeld bij een jachthaven. We staan hier in de schaduw van de bomen, terwijl een zacht briesje vanaf het water waait.

Tegenover ons staat een, zo te zien, nieuwe buscamper. De man des huizes is, zo zien we later, ergens aan het vissen en heeft z’n vrouw achtergelaten bij de camper. Ze doolt, schijnbaar doelloos rond om de camper. Totdat manlief eindelijk verschijnt, een wat sjofele man, die een karretje meesleept met daarop z’n vissersgerei. Eindelijk kan de plek worden ingericht. Ze starten met de luifel.

Zonder deze op enige manier te ondersteunen wordt ‘ie uitgedraaid. Gelukkig krijgt de wind er (nog) geen vat op. Het kniegewricht van de poten van de luifel zijn de man kennelijk nog onbekend. Hij draait en haalt de poot ongecontroleerd heen en weer en trekt daarbij de eerste kras over de deur. Dat hij vervolgens niet ook nog het raam eruit tikt is louter te danken aan het koelbloedig optreden van zijn vrouw.

Daarnaast komt een Chevy Van staan. Een zwarte, met donker getinte ramen, Starsky-en-Hutch velgen en een ronkende V8. Onwillekeurig verwacht je dan een gezette man, overal haar en vol met tattoos. Maar, om de verwarring van vandaag nog wat aan te jagen, in plaats daarvan stapt er een bedeesde man uit deze Chevrolet. Geen Harley Davidson, zelfs niet op zijn shirt. In plaats daarvan komen er fietsen, Harley Trapsons, uit de Van. Kers op de taart zijn wel de lampionnetjes die hij aan de achterklep hangt.

Als je denkt dat je dan wel alle verwarring gehad hebt die een mens kan hebben, komen er twee campers bijna tegelijkertijd aan voor dezelfde plek. Beide heren beweren een reservering van deze plek te hebben. “Kijk maar, ik heb hier de mail”. Al snel blijkt het brallerige type (gelukkig) zijn zaakjes niet op orde heeft. Hij is gewoon drie dagen te laat. “Ja, ik let niet zo op de dagen. Dat hoef ik ook niet”. Duidelijk is in ieder geval wel dat deze plek niet voor hem bestemd is.

Op een brallerige, ouwe-jongens-krentebrood manier weet hij de havenmeester om te praten om zich toch nog ergens tussen te mogen proppen. Met de belofte dat hij morgenochtend vroeg verdwenen is. Want hij blokkeert op deze manier twee andere campers om weg te rijden. Daarmee komt er in ieder geval een einde aan de verwarring en is het tijd om even rustig tot bedaren te komen. Het was al met al een verwarrende dag.