Het leven is zo slecht nog niet

Het is al laat, tenminste voor ons doen, als de ogen definitief open gaan. Het is na achten als het zonlicht voor het eerst vandaag een blik naar binnen werpt. The day after the night before. Niet meer confronterend, maar nog wel vreemd.

Gezien de verwachte temperaturen hebben we geen grootse plannen. We gaan Kessel bekijken. Daarvoor hoeven we alleen maar de rijksweg N273 over te steken. Achter het maisveld zijn de eerste huizen al zichtbaar.

Hoewel het nog vroeg is, zoeken we toch de telkens de schaduwzijde van de straat op. Ook Mo en Wicket vinden dat fijn. Na de eerste straten zien we het silhouet van een kasteel boven de huizen aan de oever van de Maas. Maar er is iets vreemds aan het silhouet.

We zien kasteel De Keverberg. Dit is klaarblijkelijk één van de oudste maar tegelijkertijd ook het modernste kasteel. De oorsprong ligt in het jaar 950 toen de tolrechten aan de Graven van Kessel werden toegekend en er een grote stenen toren werd gebouwd. Rond het jaar 1250 werd deze half afgebroken en bedolven onder zand. Deze toren is bij de herbouw in 2015 deels weer zichtbaar gemaakt. Hierdoor staan er in feite twee kastelen boven op elkaar. De herbouw vormt een combinatie van moderne bouwkunde met de oorspronkelijke restanten.

Een vreemde combinatie, ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Eerlijk gezegd vindt Ik de Onze Lieve Vrouwe Kerk erachter mooier om te zien met haar machtige proporties en fiere toren staat ze te pronken prachtig uitgelicht door een hele monotoon blauwe hemel.

We flaneren over de Maas boulevard en zien de boten passeren in spiegelende water, dat als een discobal sterretjes laat schitteren over het oppervlak. In de verte klinkt het lome langzame geluid van een oude scheepsdiesel terwijl water kabelend wordt gekeerd door de over. Even verderop neemt Wicket een verkoelend voetenbad in de Maas en vergeet even dat ze al twaalf jaar is. Als een pup dartelt ze heen en weer. En Mo? Die vindt dit soort watervlaktes toch net te intimiderend. Een plas is oké, maar dit.

Op de oude muur, die hoog boven ons uit rijst zien we dat het terras in gereedheid wordt gebracht. Maar we zijn nog wat te vroeg. We lopen dus nog wat rond totdat we plaats kunnen nemen bovenop de muur aan de rand bij het water.

Vlak naast ons strijkt een gezelschap van vijf neer. Opa, oma, moeder, een dochter van 1-2 jaar oud en paps. Ze zijn niet luidruchtig, maar wel indringend aanwezig. Vooral ‘paps’ en de kleine meid voeren daarin de boventoon. Bij elk geluidje van haar schiet ‘paps’ omhoog, waardoor opa eerst weer uit z’n stoel moet. Een soort stoelendans waarbij iedereen weer eindigt op zijn eigen stoel. Ik zoom maar weer uit en richt m’n aandacht op de Maas die flonkerend de schepen langs ons heen voert en hun passage achteraf verhaalt via het gekabbel aan de oever.

Na de koffie kuieren we weer terug naar de camper. Het gras onder de luifel heeft een groene koelte en op de tafel verschijnen vers gekochte broodjes. Het leven is zo slecht nog niet.