Gemengde emoties

Vandaag weer een “reisdag”, we verkassen naar Kessel. Maar niet voordat we keihard met de neus op de feiten worden gedrukt. Gisteren na het douchen was het klaarblijkelijk al zichtbaar, al heb ik het niet meegekregen, maar vanochtend sloeg de bekendste en meest zichtbare bijwerking toe.

Petra haar haar viel uit, simpelweg de hand door het haar was al voldoende. Omdat dit niet is wat ze wilde, angstvallig vasthouden aan het onvermijdelijke, vroeg ze of Mariëlle de tondeuse wilde pakken. Streek voor streek, haal voor haal verdween er telkens een stukje vrouwelijkheid.

Hoewel Petra er met haar bekende luchtigheid, er lacherig over deed, ben ik even weggelopen. Deze aanblik liet mij niet onberoerd. Daar waar ik het de afgelopen weken een plekje kon geven, werd het nú ineens zichtbaar, onontkoombaar bijna. Niet dat het er niet was, maar ook weer niet al die tijd. Natuurlijk haar groeit weer aan. Maar deze confrontatie was best wel heel krachtig.

Om de zinnen wat te verzetten gaan we eerst in Mechelen een rondje lopen en wat koffie drinken. Hoewel Mechelen uiterst charmant is, zag ik alleen maar dat petje. Hier zal ik even aan moeten wennen.

Rijdend door een prachtig, zonovergoten, golvend landschap verzetten we de zinnen en genieten we van al het moois dat het Limburgse landschap ons biedt. Vlak voor Kessel doen we de Aldi aan voor wat boodschapjes. Hoewel we (nog lang) niet door de voorraad heen zijn moeten een aantal vers-zaken worden ingeslagen.

De Aldi fungeerde als mijn bliksemafleider. Druk gesticulerend, ga ik luidkeels door de paden met m’n boodschappenkar. Als een klein kind met een ‘sugar-rush’ haal ik uit elk pad lukraak producten uit de schappen. Maar weinig bereiken echter de bodem van de kar. De druk moet van de ketel.

In Kessel hebben we, omdat we “laat” hadden gereserveerd een soort overloop plek. Voor ons geen verharde oprit aan een groenstrook. Maar gewoon volledig gras en ook nog eens anderhalf keer zo groot als de reguliere plekken. Oh, oh, wat een straf. Harold en Mariëlle staan wel op een “reguliere” plek.

Met de staart tussen de benen en de stoel onder de arm komen ze al aangelopen. Onder de extra verlengde luifel met een ijskoude Magnum is het vervolgens weer goed toeven. Ook het avondeten is geregeld, we staan op bestellijst voor frites wat we combineren met het restje Chili con carne van gisteren. Gemak dient de mens, het is verder toch te warm om nog iets te doen. De vakantierust neemt het weer over. Er is weer een nieuwe normaal en daar zullen we even aan moeten wennen.