Welverdiend

Het belooft vandaag weer een mooie dag te worden en we besluiten een wandeling te gaan maken. Dat wil zeggen Harold, Mariëlle en ik. Petra blijft bij de camper, het wandelingetje van gisteren was toch net iets teveel.

Dus met de rugzak voornamelijk gevuld met vloeibare zaken, het wordt warm vandaag, gaan we op weg naar het informatiebord. Hierop zijn verschillende gemarkeerde wandelingen te vinden variërend in afstand. We kiezen voor de blauwe route van circa 6,5 km. Dat wil zeggen als je exact de route aanhoudt. Maar daarover later meer.

Omdat we het enkel met de gekleurde paaltjes moeten doen, neemt Harold toch nog even een foto van de route. Met een soort stilzwijgend “Good luck”, een blik van verstandhouding, starten we de wandeling. We lopen richting Eperheide, via de Julianastraat gaan we op pad. Hier lopen we nog tussen de bebouwing en langs de weg. Bij Restaurant Gerardushoeve breekt het landschap open en worden we verrast met een wijds uitzicht over het Diependal.

Wat ons ook verrast is hoever we al van de route zijn afgeweken. Harold heeft bij het uitzichtpunt de foto van de route eens vergeleken met onze actuele locatie en daar zien we nogal een verschil. Na ampel overleg besluiten we iets terug te lopen om daar de rode route op te pakken. Op die manier komen we het snelst weer bij de, oorspronkelijke, blauwe route.

De rode route kruist namelijk Julianastraat. We vinden in eerste instantie wél waar deze route aankomt, maar de aansluiting aan de andere kant van de weg, die is lastiger. We lopen er zelfs twee keer voorbij, zo zeker zijn we ervan dat dit geen pad is. Maar met behulp van GoogleMaps wordt duidelijk dat dit, ca. 50 cm brede én overwoekerde pad het zou moeten zijn. Inderdaad vinden we tussen de struiken het rode paaltje.

We slingeren nu langs de bos boven het Diependal, dan weer omlaag om daarna, helaas, weer omhoog te moeten. Maar ondertussen wel genietend van de prachtige vergezichten. We vinden zowaar weer de blauwe route. Aan de hand van de blauwe paaltjes worden we verder geleid langs het adembenemende uitzicht. Hoewel?

Weer lijken de blauwe paaltjes te zijn verdwenen, en weer moet Google uitkomst bieden. Helaas betekent dat wel dat we nog, tot twee keer toe, op onze schreden moeten terugkeren om de juiste richting in te kunnen slaan. Vertrouwend op Google gaan we verder. Totdat we, volslagen onverwacht, toch weer de blauwe route terugvinden. Deze brengt ons terug naar Heijenrath terug brengt.

Bij het gelijknamige hotel ploffen we neer op de stoelen van het terras waar Petra ons vergezeld als we onze dorst lessen. De één met een kop koffie of een Fanta. Ikzelf kies voor een met heerlijke koele Val Dieu, een mooi blond biertje. Voor de lunch moeten we echter weer naar de Smockelaer, want hier serveren ze geen lunch. Dus strompelen we terug naar de Smockelaer en genieten hier van een smakelijke maaltijd.

De maaltijd én de rust doen ons goed en welgevuld en uitgerust lopen we weer terug naar de camping. De schaduw onder de luifel en het lichte briesje zijn een weldaad en even later is het weer rustig. Oh ja, de stappenteller geeft aan dat we zo’n 15 kilometer hebben afgelegd. De rust is dus welverdiend.