Genieten op z’n Limburgs

Na twee dagen Weert is het weer tijd om te verkassen. Hoewel ondertussen de Eifel als einddoel alweer is geschrapt, het lijkt wel een soort rode draad tijdens onze vakantie, dwalen we tussen glanzend groene velden verder af door het Limburgse land.

Bij een bordje Dodendraad WO 1 Molenberg Vlasbrei Kinrooi gaat het kortstondig mis. Tijdens een eerdere vakantie zijn we ook bij de Dodendraad geweest. De Dodendraad was een elektrische draadversperring die tijdens de Eerste Wereldoorlog door de Duitse bezetters van België werd opgericht langs de grens met Nederland. Wij waren destijds bij Hamont Achel, daar was toen een hele wandeling mogelijk.

In de hoop dat het hier misschien ook mogelijk is, volgen we de bordjes. Maar deze storen zich niet aan het feit dat wij met een camper reizen. De weg die we moeten volgen mag eigenlijk die naam niet dragen. Dus bij de eerstvolgende kruising wordt er gekeerd. Daarna volgt er een soort woordenwisseling tussen Petra en de navigatie. En tja, degene met het stuurwiel in de hand wint. Maar uiteindelijk vinden we de Dodendraad, en is er helaas geen wandeling.

Daarna gaat het slingerend langs en over de grens met België, steken we Limburg over en pakken we en passant ook nog een stukje Duitsland mee. Hier ontkomen we niet aan een grenscontrole omdat we niet voldeden aan het etnische profiel en mochten we ongecontroleerd door. Het landschap wordt geprononceerder

We passeren Mechelen, dat straalt echt de Limburgsche gezelligheid uit. Totdat we op de camping aankomen. De ontvangst is met geen mogelijkheid gastvrij te noemen. We moesten zelf de naam en adres noteren, op de plattegrond werden de plekken aangewezen en …. weg was de ”gastvrouw”. Geen uitleg over het sanitair, waar we het vuilnis moeten achterlaten, over de broodjesservice of dat je muntjes nodig hebt voor de douches.

Maar goed, de plek is prima en ruim. Het sanitairgebouw belooft in eerste aanblik niet veel soeps. Maar binnen worden we verrast, spiksplinternieuw sanitair mét toiletpapier. Dus niet met de rol onder de arm, als waarschuwing aan de medekampeerders, blijf op afstand.

Na de lunchpauze, dat wil zeggen de pauze na de lunch, maken we een wandeling door de omgeving. Een heerlijke wandeling, met afdalingen maar natuurlijk ook de dan onvermijdelijke stijgingen. We onderbreken de wandeling bij De Smokkelaer waar we ons laven aan een heerlijke koud drankje naar keuze. Terug op de camping, het is inmiddels rond 19:30u kunnen we al snel aan tafel, Mariëlle had de salade vanmiddag al voorbereid. We laten het ons smaken. Dit is genieten op z’n Limburgs.