Maar met mate

Gisterenavond vlak na de publicatie van het verslag viel ons de overbuurman op. De goede man had een antenne achter de camper staan van ‘heb-ik-jouw-daar’. Niet helemaal duidelijk is wat de functie is van deze ongeveer 7 meter lange “spriet”, maar hij is er in ieder geval heel druk mee geweest. Met verschillende tui-draden in verschillende kleuren wordt de spriet dan wel recht omhoog dan wel in een bocht opgericht. Waarna hij telkens weer achter de camper verdwijnt. Om elke illusie dan ook meteen maar de kop in te drukken, daar deed hij z’n metingen. Maar klaarblijkelijk telkens tevergeefs, want hij richtte z’n spriet telkens een andere kant op. Uren is hij zo bezig geweest, uiteindelijk gingen alle gekleurde touwtjes eraf, richtte de spriet zich weer fier rechtop en droop onze buurman teleurgesteld af en verdween uit het zicht.

Na het ontbijt breken we kamp op en gaan we o weg. In Herberg de Morgenstond in Grientsveen drinken we koffie. Traditiegetrouw nemen we daar iets ‘lekkers’ bij. Deze herberg op een markante plaats in de Peel, staat er al sinds 1890 en straalt nog steeds een rustieke sfeer en ouderwetse gezelligheid uit. Nog steeds isde herberg een belangrijke ontmoetingsplaats voor de dorpelingen en reizigers. Het terras is rijkelijk gevuld met ‘vogels’ van allerlei pluimage. Het ‘gekakel’ is niet van de lucht. Maar gezellig is het er wel.

Bij de kerk lezen we dat Toon Kortooms, schrijver van o.a. “Help de dokter verzuipt”. Hij werd op donderdag 11 februari 1999 overeenkomstig zijn laatste wil begraven op de begraafplaats van Griendtsveen, in de Peel, waar zijn ouderlijk huis stond. Eigenlijk een stukje non-informatie in dit verslag, maar ik wilde het toch even kwijt.

Langzamerhand verdwalen we in het Limburgse land, licht glooiend maar toch overwegend vlak gaan we mijmerend door lieflijke dorpjes en langs het ondergelopen en zonovergoten Peel-landschap. De weg vaak nauwelijks breder dan de camper.

Rond het middaguur arriveren we bij Hoeve Lieshout, aan de rand van Weert. Deze goed geoutilleerde camperplaats is ons domicilie de komende twee nachten. Na een tumultueuze lunch, iets met bekers karnemelk en zwaartekracht, dwingt de lome warmte ons tot een lager tempo. Ieder zoekt met zijn of haar stoel een rustig plekje in de schaduw en de rust keert weder.

Hoewel ik het, inmiddels het derde, boek van Raynor Winn (schrijfster van Salt Path) eigenlijk niet kan wegleggen besluiten mijn ogen zich te sluiten en langzaam drijf ik weg op zware warmte die me omarmt. Ook in de andere stoelen wordt het rustig. De “regen” die er achterin de middag valt mag nauwelijks naam hebben, verkoelt nauwelijks. Met koud bier proberen we hetzelfde effect te bewerkstelligen. Dat lukt maar met mate