Eindelijk weer op pad

Eindelijk na weken, maanden van Lock down, thuis werken (of bij Popco en Anne) zijn we weer eens op pad. Afgelopen week moest ons zelfvoorzienende, mobiele huisje APK gekeurd worden. Omdat hij toch voor de deur stond hebben we van de nood een deugd gemaakt. We zijn een weekendje naar het Lierderholt. 

Geen wereldreis of internationale trip, gewoon richting het, o zo vertrouwde, Beekbergen. Camping de Lierderholt heeft mooie camperplaatsen, we staan daar midden in het bos. Hoewel ik vandaag vrij ben duurt het toch nog even voor we op pad zijn. Eerst nog even dit, eerst nog even dat, en voor je het weet. 

Wat ook eerst nog “moet”, is bij Popco, Anne én Harvey langs. Harvey is de jongste gezinsuitbreiding bij Popco en Anne en is een herder puppy. Om Mochi alvast te laten wennen hieraan, gaan we zo regelmatig mogelijk langs. Mochi is als gevolg van de Corona lockdown niet zo goed gesocialiseerd als we gewend zijn. Na een kort bezoek, véél te lang naar Mochi’s maatstaven zetten we koers richting Beekbergen. 

Na de wel erg verlate lunch, lezen we wat. Al moet ik wel toegeven dat een gedeelte van de tijd ik de binnenkant van m’n ogen zat te bekijken. Terwijl de kachel zachtjes snort, de warme thee dampend op tafel staat en het boek onderhoudend is, verzuchten we, dat we dit vaker moeten doen. 

Rond vijfen ga ik met Mochi op stap. Petra blijft noodgedwongen in de camper. Een ontsteking aan haar voet fungeert als een virtuele enkelband. Ze mag haar voet maar mondjesmaat belasten. Gelijktijdig met het moment dat mijn voet de bosgrond raakt, hoor en voel ik de grote regendruppels vallen. In dezelfde beweging slinger ik Mochi naar binnen en volg haar voorbeeld. 

Binnen wachten we op het einde van dit buitje. Een bui zonder buienradar, want die laatste wist van niks. Net zoiets als in een file staan terwijl de verkeersinformatie op de radio jouw file niet eens noemt. Maar goed luttele minuten later is het weer droog en gaan Mo en ik op pad. 

Bij de entree van het bos, staat een bewegwijzerde wandeling van 4,6 km. Met mijn tempo moet dat in minder dan een uur te doen. Met het beeld van buienradar nog op m’n netvlies besluit ik het te gaan doen. Maar al na vijf minuten begint het, ondanks buienradar, weer te spetteren. Maar net als ik de capuchon over mijn hoofd trek, is het alweer gedaan. 

We dwalen samen door het bos, ontwijken de takken die de storm op het pad heeft achter gelaten en luisteren naar de wind die hoog in de bomen aan ons voorbij schiet. Mo heeft de neus aan de grond en doet zich tegoed aan alle geuren van het bos. Door het ontbreken van het groen kun je zelfs midden in het bos nog genieten van de vergezichten. Terwijl de bomen krakend langs elkaar schuren, kreunend in de wind. 

Op het moment dat ik tussen de bomen door de camperplaats ontwaar, hoor ik een regenbui zich aankondigen. Op de met bladeren bedekte bosgrond hoor ik haar met grote passen dichterbij komen. Steeds dichterbij komt het geklater van de regen. Met versnelde pas probeer ik de bui voor te blijven. Kansloos natuurlijk,zeker omdat we via een soort U-bocht naar de camper moeten. Inmiddels zie ik waarom de bui zo onheilspellend klonk, de eerste hagelstenen stuiteren om ons heen. 

Door m’n beslagen bril zie ik de camper al staan, Peet wenkt ons vanuit de deuropening en dan zijn we binnen. Terwijl ik nog sta na te druipen op de mat, wordt Mo liefdevol afgedroogd en in haar bench gestopt. Dan krijg ik ook een handdoek toegeworpen. Terwijl de pan op het fornuis heerlijke geuren verspreid, maak ik me weer enigszins toonbaar. Voorzover mijn Corona kapsel dat toelaat tenminste. Daarna is het goed toeven achter een bord dampende en geurende pasta. We zijn eindelijk weer op pad.