Verrassing

Na twee dagen Lauwersoog is het weer tijd voor een verplaatsing. Vandaag moet duidelijk worden waarom Pieterburen ineens zo ‘the-place-to-be’ is. Immers de afgelopen dagen is hier Pieterburen wel erg gepromoot als de volgende pleisterplaats in onze reis. Nu ben ik hier, samen met Petra, een aantal jaren geleden geweest voor de start van het Pieterpad en wat ik mij ervan herinner was niet bepaald zo dat ik hier persé terug wilde. Maar zowel Harold, Mariëlle en Petra dachten daar anders over en dus Pieterburen here we come!

Niet alleen wij vertrokken vandaag ook de (tijdelijke) buren van Harold en Mariëlle vertrok. Maar door de, in de ogen van de buurman, geringe afstand tussen beide campers én de jachthaven aan de voorkant van de campers, was hij wat nerveus over het vertrek. Hij kwam maar eens een praatje maken, waarin hij terloops melding maakte van hun aanstaande vertrek en dat er nogal wat stuurmanskunst vereist was om hieruit te laveren. Ja, hij had z’n taalgebruik op de omgeving aangepast. Hij herhaalde dit alleen zo vaak, dat het allang niet meer terloops genoemd kon worden. Even werd hij hoopvol toen hij hoorde dat wij ook gingen vertrekken. “Oh, ook al snel weg?” vroeg hij hoopvol. 

Toen die hoop met een ontkenning onzerzijds onmiddellijk de grond in werd geboord nam hij toch maar plaats achter het stuur. Zijn vrouw dribbelde zenuwachtig om de camper en probeerde met klopsignalen hem tot stuurcorrecties te bewegen. Waar hebben we dit eerder gezien? Uiteindelijk bleek de ruimte groot genoeg en opgelucht konden ze op weg. 

Na de boodschappen, ik snap nog steeds niet waarom we die nodig hebben, de camper puilt nog uit van de levensmiddelen, rijden we naar het Metropool Pieterburen. Op de camping blijkt waarom we zo nodig hierheen moesten. Als verrassing voor Vaderdag zijn Popco en Anne hier ook neergestreken. 

Terwijl Harold even “Me”-time neemt gaat de rest te voet, op zoek naar het Wad. Nu lag in mijn herinnering Pieterburen pal aan het water. Dus verwachtingsvol liepen we naar de dijk die overigens verder weg was dan ik dacht. Deze dijk gingen we over ..., om daarachter nog meer grasland te zien en verderop nog een dijk. Ook deze dijk werd bedwongen en nog was er nauwelijks water te zien. Het Wad was drooggevallen en wat restte was een riekend modderlandschap. Een desillusie armer lopen we weer terug naar de camping. 

Om beurten zaten we daar in de zon en in de schaduw onder het genot van allerlei gekoelde drankjes. Petra en Mariëlle raakte weer verzeild in hun Rummikub estafette terwijl de rest min, of minder bewust aan het lezen was (al dan niet met de ogen open). 

Als straks iedereen weer bij zijn/haar positieven is gaat de barbecue aan en wordt de avondmaaltijd een soort gezamenlijke inspanning c.q. ontspanning.