Natuurlijk

Om aan onze broodnodige portie natuur te komen gaan we vandaag een flink stuk wandelen. De omgeving hier is erg mooi, maar allesbehalve vlak. Dat zullen dus wel weer de nodige hoogtemeters opleveren vandaag.

Na het ontbijt met de verse broodjes van de broodservice gaan we, in weerwil van de weersvoorspelling, rond tienen op pad. Hoewel de hemel grijs kleurt zien we er geen dreiging in, bovendien is de temperatuur uitstekend. Al snel zien we onder ons het water verdwijnen en gaan we hoger en hoger. Ook m’n kuiten laten weten dat m’n ogen mij niet bedriegen. Helaas is de begroeiing dusdanig dat er van het uitzicht slechts sporadisch een foto is te maken. Maar dat betekent niet dat het er niet is.

Bovenaan de kim lopen we verder en genieten we van het uitzicht op de bochten in de Saale beneden ons. Langzaam dalen we af naar het dorpje Ziegerück. Na wat zoeken vinden we ‘n terras dat wél open is en storten ons op de Kaffee und Torte. Als dan toch de regen op het terrasafdak valt, besluiten we om nog maar een bakje koffie te nemen. We zitten zo de bui uit.

Eerst maken we ’n rondje door de altstad. Typisch een gevalletje vergane glorie. Maar zelfs dat heeft z’n charme. Na de rondgang door het dorp gaan we het water over en gaan aan de andere kant van het water weer terug. Ook aan deze kant verstouwen we weer de nodige hoogtemeters, genieten we van de stilte en de uitzichten.

Een beetje jammer is het wel dat het rond kwart voor drie gaat regenen. Beschut door de, nog steeds, groene bomen én ‘n paraplu, gaan we stug door. Beneden ons wordt, een aantal meters boven het water, een spoorlijn zichtbaar. Even verderop zie ik ‘n oud, verroest sein staan tussen de dichte begroeiing. Helaas is de begroeiing te dicht om van het verroeste mechaniek een foto te maken. Als we iets verderop de spoorlijn kruisen, gaat ons pad omlaag. We realiseren ons dat we nog steeds niet ter hoogte van de camping zijn. Dat kan dus maar één ding betekenen, we moeten nog ‘n keer naar boven. Zucht.

Inmiddels is het weer droog, hebben we zicht op de camping én het pontje dat ons naar de overkant gaat brengen. Maar dat afstanden in de bergen bedrieglijk kunnen zijn, bleek vandaag maar weer. De pont steekt namelijk de Saale diagonaal over en doet dat van ons af. De aanmeerplaats is dus verder weg dan gehoopt. Ook aan de overkant wacht ons nog ‘n verrassing. Hier is een soort baai die ons scheidt van de camping en daar moeten we dus omheen.

Na zo’n vier en een half uur en ruim 16 kilometers zijn we weer terug bij de campers. Moe, maar voldaan, genieten we van ‘n bak soep. Na een warme douche is iedereen weer als herboren en plannen we de rest van de terugreis. Morgen gaat, bij wijze van uitzondering, de optie “snelwegen vermijden” uit en maken we ‘n grotere sprong naar Soest (D). Maar eerst gaan we aan de koffie.