Gewoon op tafel

Een wandeling op, over en tussen de Rotsen van Adršpach staat vandaag op het programma. De Rotsen van Adršpach is een geheel van imposante, zandstenen rotsformaties dicht bij het Reuzengebergte tussen de plaatsen Adršpach en Teplice nad Metují, in de Noord-Tsjechische regio Hradec Králové. Deze zandsteenrotsen liggen op een hoogte van ongeveer 500 meter en gelden als natuurreservaat. 

Het is ‘n kleine 45 minuten lopen naar de ingang van het park en de zon doet al erg z’n best op de temperatuur te laten stijgen, de hemel is strakblauw. Bij de ingang van het park drinken we eerst een kop koffie en verbazen ons nog eens over de prijzen hier. Petra neemt warme chocolademelk. Maar wel één waarbij CHOCOLADE met hoofdletters wordt geschreven. De warme drank is dik, bijna stroperig, en dat het echte chocolade is, dat staat buiten kijf. Waarschijnlijk kun je het snijden als het afkoelt. Ondertussen bekijken we de toeristen die met busladingen tegelijk worden gedropt. Het blijft toch vermakelijk om mensen te kijken. 

Na de koffie gaan we het park in. De vergelijking die ik maakte met de Externsteine blijkt als snel verkeerd. De Adršpach rotsformatie is vele malen groter. Gelukkig maar, daarbij vallen de grote aantallen bezoekers in het niet. We vergapen ons m aan de immense en grillige rotsformaties die hoog boven ons uit torenen. De natuurkrachten die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan hiervan moeten enorm zijn geweest. 

Via allerlei paden, plankieren en trappetjes kunnen we alles goed bekijken, al zijn de beklimmingen soms best wel pittig. Maar de beloning is er dan wel weer in de vorm van een mooi uitzicht. Maar ook de nauwe doorgangen tussen de rotsen door zijn spectaculair. Soms zijn ze niet breder dan 50 cm. Mijn camera maakt in weer overuren. 

Na de rotsen komen we in ‘n soort dal en lopen we, omsloten door de grote grijze vingers door het groenste groen terwijl de hel blauwe lucht het kleurenpalet compleet maken. Het pad wordt nu bevolkt door wandelaars. Het tempo gaat omhoog en de meters vliegen voorbij. We genieten met volle teugen van de schitterende omgeving. 

Na zo’n vier en ‘n half uur staan we bij de uitgang aan de andere kant van het park. Het blijkt dat deze uitgang slechts tien minuten lopen van de ingang van de camping ligt. Omdat we niets van onze gading kunnen vinden bij de twee restaurants hier lopen we door naar de camping. 

Bij de ingang van de camping is ook ‘n eetgelegenheid, ‘n zeecontainer omgebouwd tot ‘n soort kiosk. Het enige dat we kunnen duiden op het bord is goulash. Wat er verder staat is allemaal abracadabra en het telefoonnetwerk laat ons hier in de steek, dus Google Translate biedt ook geen uitkomst. We gaan dus voor het gerecht waarin we goulash hebben gelezen en bestellen vier porties. 

Dan begint het wachten, na ca. 10 minuten staat er één (1!) dampende bak goulashsoep met twee sneetjes brood klaar. Na ca. 10 minuten mogen we de tweede bak soep verwelkomen. De capaciteit van de keuken (of de kok) is klaarblijkelijk niet bestand tegen dergelijke “grote” orders. Gelukkig is de wél erg lekker én hebben we de tijd. Hoewel? De mannen willen eigenlijk de kwalificatie van de Formule Één zien. Maar omdat we hier (bijna) geen bereik hebben met de telefoons (ook dit verslag komt zonder foto’s) én omdat Harold het gevecht met de satellietschotel en Canal Digitaal weer verliest (Ik herken zijn frustratie, onze schotel is al jaren werkeloos nadat ik dezelfde strijd heb opgegeven) moeten we het helaas zonder de beelden doen. 

Wat we wel zien is dat onze buurman, telkens wanneer hij zich onbespied waant, z’n disselbak induikt. Maar omdat de ruiten van de camper van Harold en Mariëlle getint zijn zagen wij hem wél. Zo onbespied was hij dus niet. Tussen de gasflessen, de tentharingen en het verlengsnoer had hij ‘n fles wodka staan. Bij gebrek aan ‘n glas dronk hij telkens een paar slokken uit de fles, schichtig om zich heenkijkend. Waarna de fles weer in de disselbak verdween. Een aantal malen zagen we dit schouwspel zich herhalen. Overigens hadden wij op dat moment ons biertje of Jägermeister gewoon op tafel staan.