Durchgang gesperrt

Sommige dagen starten beter dan andere. Vandaag halen we zowaar bijna de klok van achten. Dat wil zeggen ik bijna en Petra zowaar tot iets ná achten. Peet kleed zich als eerste aan en verdwijnt naar de toiletten. Op het moment dat ik in mijn geboortekostuum sta, wordt er geklopt. Omdat het niet verstandig lijkt om zo de deur te openen droog ik me eerst af zodat … Maar voor ik zover ben lijkt het of ik te maken heb met een ware klopgeest. Kort na elkaar wordt er aan meerder kanten van de camper op ramen geklopt. Een ongedurig standje, zo lijkt het. Ik brul: “Ruhe!” en een Duits stemmetje reageert onverstaanbaar.

Ik doe een shirt aan en doe de schuifdeur open. Daar staat een (miezerig) mannetje die geld wil zien voor ons verblijf. Hij zal z’n E 9,50 toch mislopen. Hij vraagt: “Eine Nacht mit Strohm?”. “JA!” bijt ik hem toe, en ineens snap ik waarom hij gisteren mot had met de jongelui op de picknickplaats. Waar we overigens helemaal geen last hebben gehad en die keurig hun zooi hadden opgeruimd bij hun vertrek rond 22:00. Zelfs zonder de Heilige Geest aan de overkant en de “bruisende” binnenstad ontneemt deze man mij sowieso de lust om ook maar één nacht langer te staan. Ik reken de E 9,50 af en doe de deur meteen weer dicht.

Tja, hij wist precies op de verkeerde knoppen bij mij te drukken, allergisch als ik ben voor autoritair gedrag. Peet heeft meteen in de gaten, zonder dat ze de stoom uit m’n oren zag, dat er iets aan de hand is. Dus het verhaal uit de doeken gedaan. Uiteraard kon Peet een glimlach niet onderdrukken. “Waarom laat je je zo opfokken?” vraagt ze terecht. Maar ach dat mannetje zie ik toch nooit meer. Puh!

We gaan onderweg naar Siersburg, daar hebben we een camping gevonden aan het water en daar willen we een paar dagen blijven staan. Even niet kilometers maken. De rit erheen is te overzien, reistijd rond een uur. Eerst nog wat boodschappen gedaan, zodat we eten hebben voor de komende dagen en daarna op pad. Het is onderweg bewolkt en het begint ook zowaar te regenen. Dat is misschien maar goed ook, slaan de zwarte roetwolken die we uitbraken bij het gasgeven eerder neer en hoeven de automobilisten achter ons geen mistverlichting te voeren.

Als we tot op zo’n 300 meter van de camping genaderd zijn, zien we op de toegangsweg twee borden staan. Één met een hoogtebeperking, maximale hoogte 2,50m en één met een maximaal toelaatbare asdruk van 3 ton. Als je dan 2,60 hoog ben en tussen de 3 en 3,5 ton weegt is dat best wel lastig. Op de navigatie kunnen we niet goed zien of er een alternatieve route mogelijk is. Ik besluit te voet te gaan kijken en het lijkt inderdaad mogelijk te zijn via een andere route de camping aan te rijden. Dan maar eerst vragen of ze plek voor ons hebben. Dat hebben ze inderdaad, dus ik regel meteen het papierwerk en krijg van de dame te horen dat we met onze camper echt wel over de brug kunnen, zowel qua hoogte als qua gewicht.

Teruglopend naar de camper zie ik dat beide tijdelijke “poorten” voor de hoogtebegrenzing makkelijk te omzeilen zijn en dat het dus mogelijk zou moeten zijn om over de brug te komen. Peet heeft ondertussen gezelschap gekregen van een “buurman” die in, voor Peet onverstaanbaar, Duits uitlegt dat de weg om de brug heen een behoorlijke omweg is en nog veel meer. Maar dat begreep ze toch niet.

Maar om een lang verhaal kort te maken, we staan op een heerlijk rustige camping, op een mooie plek aan het water, de Niede, en blijven hier een paar dagen staan. Hoeveel dagen dat hangt af van … Ja, waar hangt dat eigenlijk vanaf? Kortom we gaan het wel zien. We hebben een kort rondje op de fiets gemaakt. Na Bexbach kent ook Siersburg geen bruisende binnenstad, maar er zijn wel wandel- en fietspaden én het zonnetje schijnt er heerlijk. Zo komt dag 8, onder luifel in het zonnetje teneinde.