Gevonden!

03 Gevonden!

Na een diepe, diepe nachtrust is daar de door ons gezochte zon die de vluchtigheid van de nacht en de herfstkleuren benadrukt met zijn felle oranje verschijnen. We zijn op tijd om de geboorte van een nieuwe dag mee te kunnen maken. Het beloofd een mooie dag te worden.

Na het ontbijt binnen, want de temperatuur moet nog even wennen aan de zon, zetten we al snel de stoelen in de zon en genieten van haar warmte. Terwijl achter de heg de opruimgeluiden klinken van een vertrekker drinken wij onze koffie en bepalen de strategie voor de komende dagen. Na vandaag is het hier de verdere week wisselvallig en daar zijn we niet naar op zoek.

Na de wandeling van gisteren die ons best wel in de benen ging zitten, is vandaag heerlijk rusten. Behoudens de stoelendans met de zon, waarbij wij telkens het onderspit delven en weer een nieuw plekje moeten gaan zoeken, is het rustig. Petra leest wat tijdschriften en ik ben bezig met een boek van Geert Mak; “Reizen zonder John”.

Een boek dat me is aanbevolen en uitgeleend is door Johan. Ik worstel nog wel wat met het boek, het is zo anders dan de boeken die ik “normaal” lees. Maar onder het motto “Luctor et emergo” lees ik dapper verder en begin het boek, de schrijver te doorgronden. Want al ontbreekt de ‘suspense’ het betoverende woordgebruik neemt mij in z’n greep en inspireert mij op zijn beurt weer. Één passage uit het boek, over hoe het rumoer van de evolutie met machines e.d. de stilte veranderde wil ik jullie niet onthouden juist omdat het mij zo raakte:

“… Het was een tapijt van honderden geluiden, waarin stilte een eigen rol speelde. Stilte was een manier om respect te betuigen, of je nu in een kerk stond, in een gerechtsgebouw of op een begraafplaats …”

Een waar woord in een samenleving waar stilte niet meer vanzelfsprekend is, of misschien zelfs als hinderlijk wordt ervaren getuige de vele mensen met oortjes in om de stilte te verdrijven. Wij genieten er intens van, reserveren de stilte niet voor respect maar respecteren de stilte.

Na dit meditatief moment gebruiken we de lunch lekker buiten in de zon, met het gevoel alsof de camping van ons is. De rust, de warmte van de zon het is een overweldigend weldadig gevoel. Ondanks de zon geniet ik wel van het eerste bakkie erwtensoep van dit najaar, het is tenslotte herfst.

Even wordt de rust “verstoord” door een alternatief stel dat walnoten aan het rapen is. Hij een ietwat gezette zestiger met een iets te strak (en te jeugdig?) t-shirt en zij met een vogelnestjes-kapsel. We hadden al wat gehark en gerommel met emmers gehoord aan de andere kant van de heg. Maar nu gaan ze toch maar even toestemming vragen bij de eigenaar en wij zitten pal voor het hek naar zijn huis. Na wat beleefdheden te hebben gewisseld, gaat ieder zijns weegs en kan ik weer verder in mijn boek.

Dan besluit onze Engelse buurman, ditmaal aan de andere kant van de heg (en niet van de Noordzee) dat het genoeg is met de oorverdovende stilte. Door de haag klinken flarden van jaren zestig en zeventig (en onmiskenbaar Angel-Sakische) hits. Terwijl aan de andere kant met, zo lijkt het, donderend geweld de walnoten in emmers worden gestort. Er is klaarblijkelijk toestemming verleent. Even plotseling als de stilte verscheurd werd, daalt hij weer op ons neer. Het ruisen van de wind in de toppen van de bomen is al wat achterblijft. Oorverdovend sla ik een blad om van mijn boek.

En dan, als zelfs Bart eindelijk rust heeft gevonden, krijgt Petra het “op-haar-heupen”. Aan de heg hangt onze isolatiedeken te drogen. Die zat, aan de buitenkant van de camper, over de voorruit en de voordeuren, maar was door de regen en condensvorming nat geworden. Maar, zoals vaak, droogt de “was” nooit snel genoeg voor Peet. De deken moet dus weer verhangen worden, zodat hij zo optimaal mogelijk in de zon hangt. Vanachter m’n boek bekijk ik het tafereel glimlachend.

We sluiten de dag af met een boswandeling van een uur. Onder de machtige eiken in het bos voelen we ons aan de ene kant beschermd maar aan de andere kant vormen diezelfde takken een bedreiging. Ze dragen de eikels die als projectielen, geleidt door de zwaartekracht, links en rechts van ons neerploffen. We knopen onze vesten, die we voor de zekerheid hadden aangedaan, om ons middel. Het is nog veel te warm. We hebben de zon gevonden!