Op zoek naar de zon

Op zoek naar de restanten van de najaarszon die ons de afgelopen weken heeft verwarmd gaan we op pad. Met de keuze tussen Milaan, Rome, Warschau, Wenen en Monschau, valt onze keuze op Montfort. Dit omdat we tot hier zijn gevorderd met het Pieterpad én omdat de voorspellingen voor de komende dagen prima zijn.

Al gauw breekt onderweg het zonnetje door en tuffen we geriefelijk over de Duitse binnenwegen richting onze eindbestemming voor vandaag. De herfst krijgt nog maar langzaam vat op het landschap, het groen overheerst nog het kleurenpalet. Vluchtig ontmoeten we tweemaal de Rijn, die als ‘n glinsterend lint in het landschap is gedrapeerd.

Ondertussen wint de zon het steeds vaker van de bewolking en kan de verwarming in de camper een tandje lager. Met de zonnebril op de neus vervolgen wij onze weg door 'n al maar meer glooiend landschap. De zon en de wolken blijven strijden om de heerschappij. Uiteindelijk delft de zon het onderspit en overheerst het, lichte, grijs.

Om 13:30u 'vieren' we, ter hoogte van Swalmen, de terugkeer in Nederland met ‘n lunch in Herberg de Bos. Een etablissement waar je je, eenmaal binnen, terug waant in de tijd. Je verwacht dat de postkoets elk moment voor de deur stopt.

De soep is hier klaarblijkelijk meer dan alleen warm, want meer mensen laven zich aan dampende kommen soep. In een gemoedelijke sfeer, begeleidt door 'n zacht geroezemoes met 'n zachte "G", laten ook wij ons de soep smaken. De kruidenboter brengt ons weer terug naar de huidige tijd. Die is, dankzij een moderne diepvriezer, knalhard bevroren.

In een feest van herkenning, we kruisen het Pieterpad herhaaldelijk, gaat het nu richting Montfort. De camping is, vanaf het centrum van Montfort, 1,6 km rijden. Maar vlak voor de afslag naar de camping staan gele omleidingsborden. We laten ons gedwee door het Montfortse loodsen door het geel en komen via een onverharde weg bij de camping. Al lijkt het even dat het laatste stukje van dit pad ook opgebroken is, gelukkig is er vlak voor het hek een doorsteek gemaakt naar de camping.

We rijden de camping op, het geheel doet erg ruimtelijke aan. Het middelpunt van de camping wordt gevormd door het centrale veld afgebakend door heggen. Daar omheen is weer een ring gevormd met hagen waar ook plekken gerealiseerd zijn. Het ziet er allemaal erg gastvrij uit en zo worden we ook ontvangen.

Het diner gebruiken we in downtown Montfort. We hebben een tafeltje in het Jachthoes, reserveren is niet nodig, we zijn de enige gasten. Uiterst vriendelijk worden we naar een vrij tafeltje gebracht, dat was natuurlijk ook niet zo lastig en we krijgen de menukaart. Ze hadden het begrip menu wel erg letterlijk genomen, pagina’s vol stond het met allerhande menu’s. Je zou haast denken dat ze je liever geen vrije keus willen laten.

We kiezen beide voor een wild menu, ook al zijn we allebei rustige eters. Petra neemt het menu met de eendenborst filet en ik de struisvogel biefstuk. Terwijl we aan de soep zitten, een groentesoepje voor Peet en voor mij een overheerlijke wildsoep wordt het aantal gasten plots verdubbeld! Er komt nog een stel binnen! Dan komt er eerst een plateau met frietjes, boontjes, asperges en aardappelkroketjes en dan is het tijd voor het wild. Bepaald geen karige stukjes vlees, beide in hun eigen overheerlijke saus. Het behoeft geen betoog dat we heerlijk hebben zitten smullen.

Tijdens het dessert zeg ik, als trouw kijker van Masterchef Australia, dat ik “het krokantje” mis. Hierop verslikt Peet zich bijna, ze had net adem genomen om precies hetzelfde te zeggen. Twee zielen, één gedacht. Na de korte wandeling terug naar de camper neem ik nog een lekker espressootje uit mijn percolator(tje) en zo besluiten we de 53e geboortedag van Peet in stijl. Morgen gaan we de Pieterpad-etappe Montfort – Sittard lopen. Met 24 km een mooie trainingsafstand in onze (lange) voorbereiding op Santiago de Compostella.