Billenknijpend

Nog even terug in de tijd, gisteravond zijn we nog even naar Saarburg gelopen. Nu niet om boodschappen te doen maar gewoon even rond te kijken en een terrasje te pakken. Het is een alleraardigst leuk stadje met, door de oude kern, een watertje dat midden in het dorp met een waterval naar beneden stort. Allemaal erg sfeervol. We drinken wat op een terrasje en lopen vervolgens weer terug naar de camper. Intussen daalt de temperatuur naar aangenamere waarden, voor de nacht tenminste, en kunnen we lekker “onder-de-wol’.

We raken klaarblijkelijk uitgerust, want ook vandaag zijn we bijtijds wakker. Het zonnetje gelukkig ook. Maar zo aan het pad staand nodigt het niet uit om lekker buiten voor de camper te gaan zitten. Bovendien met de aanstaande verhuizing naar ons ‘definitieve’ plekje is het ook niet handig om alles uit te laden.

Sneller dan ik verwacht had, begint de exodus, maar overal liggen camperaars op de loer in de bosjes. Elk aantrekkelijk plekje dat vrijkomt wordt onmiddellijk ingepikt door er stoelen, een fiets of iets dergelijks neer te zetten. Het ‘handdoeken-spel’ waarmee de zonnestoelen bij een hotel worden “gereserveerd”, is in volle gang. Wij zien tegenover ons ook een plek vrijkomen. Die is goed genoeg. Wij maken ruimte zodat hij eruit kan draaien en wij er meteen in; niets geen handdoekje leggen, niemand zeggen.

Als de camper staat, kunnen nu wel de stoelen naar buiten, de luifel klappen we uit. We zekeren deze met haringen door de poten zodat er niets kan gebeuren. Daarna gaan we op pad. We willen vandaag echt de toerist uithangen. We gaan met de stoeltjeslift naar boven en komen dan weer lopend naar beneden, we willen (uiteraard) nog een terrasje pakken, de kerk bezoeken en bovenop de burcht staan.

Onderweg naar de stad begin ik al stiekum spijt te krijgen van ons plan om met de stoeltjeslift omhoog te gaan. En dat wordt niet beter naarmate we dichterbij komen. Ik, die al bleek om z’n neus wordt boven een diep bord en die duizelig wordt van een longdrinkglas, gaat in een stoeltjeslift. Maar wie A zegt moet ook B zeggen en voor je “Mophoopmebijnensinklencken” kan zeggen sta ik op het platform klaar om m’n luchtreis te beginnen.

Als we zitten roept de man nog iets over de beugel die we moeten sluiten. Dat zou het gevoel van veiligheid moeten verhogen. Niet dus! Ook de opmerking van Peet dat we, door ons verschil in gewicht, zo scheefhangen, geeft ook niet meteen dat gelukzalige gevoel. Met de knokkels wit, houd ik me stevig vast aan de beugel. In mijn buik lijkt mijn voedsel weer tot leven te zijn gekomen. Er gebeurt in ieder geval van alles daarbeneden. Oohh “beneden”, dat woord is behoorlijk ongelukkig op dit moment. Angstvallig zie ik de eerste mast naderen en zet me vast schrap voor de hobbel, waarvan ik zeker weet dat dit zou komen. Maar de hobbel blijft uit en langzamerhand begin ik iets te ontspannen. Het billenknijpende gevoel begin af te nemen, maar ik ben toch héél blij wanneer ik boven weer vaste grond onder de voeten hebt.

Dat moet gevierd worden, we nemen dus meteen een cappuccino, een thee en twee stukken Kirschkuchen. Daarna gaan we aan de wandeling beginnen. We nemen de rondwandeling, de snelle route loop je in 25 min, in de felle zon tussen de wijnranken en onder een hoek van zo’n 45 gr naar beneden. Daar hebben we geen zin in. Met ruim een uur zijn we via een boswandeling weer beneden in het dorp. Daar weten we een tafeltje te bemachtigen langs het riviertje, het is erg druk.

We zitten bij een Italiaan, dus we bestellen 2 salades Caprese. Het Italiaanse mannetje is, op z’n Italiaans, erg druk met de bediening van zijn deel van het terras. Hij vergeet daardoor af en toe dat hij ook de rol van gastheer speelt. Dat lukt niet helemaal, maar op de één of andere manier gaat hij steeds net niet over de schreef. We rekenen af en besluiten dat we hier in ieder geval vanavond NIET gaan eten. We bezoeken daarna de burcht en klauteren tig-trappen op totdat we helemaal boven in de toren van het uitzicht kunnen genieten en dat uitzicht was al die traptreden best waard.

Eenmaal terug op de camperplaats hangen we een extra zonnescherm vooraan aan de luifel en zetten deze met scheerlijnen vast. Net op het moment dat we lekker zitten horen we een fikse klap. Bij een camper iets verderop ligt de complete luifel op het dak van de camper. En dat terwijl het niet eens zo hard waait, meer een heerlijk verkoelend briesje. Wat ben ik blij dat ik ALTIJD onze luifel zeker, of met haringen in de poten of met (storm)-banden rechtstreeks aan de luifel.

De knikarmen van de luifel zijn uit hun bevestigingen geslagen en de poten van de luifel hebben gaten geslagen in het dak van de camper. Onmiddellijk staan er allerlei mensen die hulp bieden. Samen met een Belg en twee Duitsers hebben we de knikarmen zo goed mogelijk teruggeplaatst en het scherm ingeklapt en met tape vastgezet. Met mijn camera leggen we de schade vast, de foto’s mail ik naar een dochter van hen. Hijzelf komt nog uit het tijdperk van de postkoets, zo vertrouwt hij ons toe.

Ondertussen is het etenstijd, we trekken een schoon shirt aan en lopen weer naar Saarburg. Meteen onder de tunnel door rechts zit een restaurant dat we hebben uitgekozen om te gaan eten. We gaan zitten op het terras en het bedienend personeel gaf mij meteen het gevoel dat de arbeidsmarkt voor 50-plussers hier in Duitsland nog wel snor zit. Zelfs de 60-plussers maken nog een kans. Na ruim een kwartier te hebben gezeten zonder dat er iemand met z’n rollator aan onze tafel heeft gemeld (oeps, word ik nu echt te cynisch?) vertrekken we maar weer.

In het Alstad-zentrum is het druk op de terrasjes, behalve op het terras van de Brasserie. Daar gaan wij dan ook maar niet zitten. We vinden een plekje op het terrasje waar we gisteravond onze cappuccino en thee hebben gedronken. Beetje jammer is wel dat het in de schaduw en NIET in de luwte ligt. Want wanneer onze salade wordt gebracht waait die onmiddellijk van het bord. Maar ondanks dat smaakt het ons prima daar. Hebben we in Italië pizza, pasta en gelato gegeten, hier zijn we voor de schnitzel gegaan. Zoals gezegd we hebben heerlijk gegeten en lopen weer, op ons gemak terug naar de camper. De zon verdwijnt achter de bergen en de temperatuur zakt weer naar, voor de avond/nacht acceptabele waarden.