Indrukwekkend

Vroeg voor ons doen worden we, zedig, wakker. Er is een soort rust over ons heen gekomen. Moeten we vaker doen dit Reliturismo. In alle rust ontbijten we en zo rond tien over acht rijden we de poort uit. Aankomst in Zwitserland bij de camping is dan nog 10:53 volgens TomTom. We zijn weer op pad.

Maar op het moment dat we goed en wel Malnate uit zijn, stokt het verkeer. We komen maar mondjesmaat vooruit en de meeste vooruitgang wordt veroorzaakt door automobilisten voor ons die besluiten te keren. Plotsklaps zien we verderop de zwaailichten van een ambulance, foute boel dus. We besluiten de afslag naar de Carrefour te nemen voor brood en aanverwante artikelen.

Als we weer aansluiten lijkt de ergste drukte achter de rug en hobbelen we over de grens met Zwitserland. Dan begin weer het grote genieten. Het voelt alsof je met een miniatuur autootje door een soort modelspoorbaan rijdt. We zien een trein rijden over een bogenviaduct, allerlei pittoreske huisjes met vrije hand verspreidt door het landschap. De hoge, hoge bergen kijken minzaam op ons neer en maken ruimte zodat het dal ruimhartig het zonlicht kan ontvangen.

De Gothard-tunnel geeft deze rit geen problemen en met enkele minuten vertraging nemen we ook deze ‘hindernis’. Gelukkig is deze keer het weer aan de andere kant van de tunnel ook goed. Door de keuze van de camping gaan we nu richting Interlaken en niet zoals op de heenweg via Luzern. Pas achteraf zal blijken dat niet een gelukkige keuze is. Maar het uitzicht is er niet minder om, groene valleien, blauwe bergmeren en alles ingekaderd door die enorme reuzen.

Ons doel vandaag is Innertkirchen, we hebben hier een boerencamping, onderdeel van de SVR, gevonden. Het laatste stuk is echt door de bergen en Petra wordt alweer wat bleek om haar neus. Dat stijgen en dalen, gecombineerd met de vele bochten, dat vindt haar evenwichtsorgaan niet echt leuk. Maar we bereiken zonder problemen de camping gelegen achter Innertkirchen. Als we de camping oprijden kijken we elkaar even aan. We hebben op heel wat bijzondere plekken gestaan, maar hier trekken we de streep. De camping is niet meer dan een voetbalveld, met nauwelijks sanitair. We keren om en gaan terug naar het dorp, daar hebben we twee campings gezien. Kunnen we ook lopend het dorpje in gaan.

Bij Camping Grund vinden we een plekje, lekker in de zon. Wat wel opvalt is dat het behoorlijk waait. Maar met de camper dwars op de plek zitten we lekker uit de wind. De campingbaas komt langs om de boel onder stroom te zetten. Hij vertelt ons waarom het niet handig is om deze kant op te komen, de passen zijn allemaal gesloten. Er ligt nog massa’s sneeuw en hij verwacht dat het nog zo’n drie weken duurt voordat ze opengaan. We zullen morgen dus weer zo’n 50 km terug moeten om onze weg richting Nederland te hervatten.

Rond twee uur trekken we de wandelschoenen aan en de bergen in. De uitzichten en de doorkijkjes zijn adembenemend. We zien links en rechts van ons de besneeuwde toppen van de bewakers van dit dal. Het pad kruist ruisende beekjes en parelende stroompjes. We lopen ruim twee uur en belonen onszelf met een plekje in de zon op een terrasje met voor mij ein grosses Beer en voor Petra een glas thee. Als we eenmaal terug zijn bij de camper verdwijnt net de zon achter één van de bergen. Da’s jammer, maar geeft mij de gelegenheid om even dit verslag te schrijven.