Rustiek kamperen

Helaas moeten we vandaag ons paradijsje verlaten. We gaan weer een stapje maken richting het noorden. We hebben in het boekje “Rustiek kamperen in Noord en Midden Italië” een camping gevonden in Malnate, vlak voor de grens met Zwitserland. Zo schuiven we weer zo’n 194 km op.

We vertrekken rond 09:00u en omdat de afstand het toelaat drukken we op “JA” bij de vraag “Tolwegen vermijden?” op de TomTom. Daarom rijden we nu het dal van de Grue helemaal uit. Een prachtige omgeving met veel groen en omzoomd door de bergen die het dal vormen. De weg is redelijk vlak, al kan dat niet altijd gezegd worden van het asfalt. Het craquelé asfalt dat de Italianen gebruiken is niet echt comfortabel rijden. Maar alles schudt zo weer op z’n plaats, dat wil zeggen alles dat goed staat. Alles wat niet goed staat valt om of schuift door de camper.

Na ruim een uur rijden gaan we op zoek naar een dorpje met een terrasje of iets dergelijks om even een bakkie te doen én naar een bancomat te gaan. Want de voorraad cashgeld is behoorlijk geslonken. In het eerste dorpje dat ons wat lijkt wordt net de kermis opgebouwd. Er is dus geen behoorlijke parkeerplaats te vinden. Na wat te hebben rondgereden keren we onverrichterzake terug naar de hoofdroute en rijden verder.

De Bancomat vinden we een stukje verderop. We vinden, voor de deur, een parkeerplekje en lopen daarna door het plaatsje heen in de hoop een leuk zaakje of terrasje te vinden. Maar het enige wat we vinden is een soort coffeebar, waar je staand je koffie op zou moeten drinken. Zo wanhopig zijn we nu ook weer niet.

Ondertussen is het landschap veranderd, het dal heeft plaatsgemaakt voor het vlakke land. Sommige boeren hier zijn behoorlijk ijverig geweest met sproeien, veel van de akkerbouwgrond staat onder een laagje water. De dorpjes waar we doorheen rijden lijken bijna uitgestorven en aan de doorgaande route zien we geen enkele aantrekkelijke horecagelegenheid die ook nog open is. Als we in de zijstraten kijken zien we dat hier vaak sprake is van lintbebouwing. Achter de huizen langs de doorgaande route is dus (bijna) niets.

Dit is het minst boeiende stukje Italië, maar gelukkig is dit minder saai dan wanneer je via de tolweg hier overheen jaagt. De rit gaat voorspoedig en rond 12:30 komen we aan in Malnate. “Over het spoor rechts” luidt de instructie en meteen zien we rechts een levensgroot bord staan met Camping La Famiglia. Ik gil: “hier rechts” maar ik win het niet van TomTom (en Peet!) en we rijden door. TomTom geeft 100m verderop de melding: “Bestemming bereikt!”, maar er is niets te zien of te herkennen van enige camping wat dan ook.

We besluiten dus rechtsaf te gaan, want door nog een keer rechts te gaan zouden we uit moeten komen op de weg waar ik heen wilde. Het liep echter anders, we kwamen in een woonwijk terecht en vlak na het punt dat de stijging overging in een daling hield de weg abrupt op en ging over in het privé-erf. We moesten dus achteruit de helling op.
Na verderop te hebben gedraaid zijn we teruggereden naar de bewuste plek en zijn we met behulp van het eerdergenoemde boekje naar de ingang van de camping gereden.
De eerste blik die we op de camping konden werpen was er een van rijen campers die bijna deurklink aan deurklink naast elkaar stonden. De schrik sloeg ons om het hart: “Zou het hier ook zo druk zijn?”. Maar we reden toch maar door naar waar de ingang zou moeten zijn. Waar we een hoog, statig, maar vooral gesloten hek aantroffen. Na wat lukraak te hebben gedrukt op wat ik dacht dat de intercomknop zou kunnen zijn meldde een dame zich. Gelukkig bleek de camping wel open te zijn, bleken de campers gestald te staan op de parkeerplaats van de camping én bleken wij de enige gasten te zijn op de camping.

Wat misschien de moeite waard van het vermelden is, is dat deze camping wordt gerund door een religieuze orde, dit heet hier ‘Reliturismo’, als tegenhanger van ‘Agriturismo’. De camping is dan ook gesitueerd in de ommuurde tuin van een villa en ligt pal tegen het centrum van Malnate. Overigens merkt de doorsneebezoeker weinig van de religieuze achtergrond.

We staan dus weer op een bijzonder plekje. Maar het zonnetje is warm, het gras mooi groen, het sanitair netjes (al hebben de ‘hurk’-toiletten hier de overhand) en de ontvangst allerhartelijks (in het Engels). We betalen €20 per nacht incl. stroom en kunnen lopend naar de stad. Dat hebben we dan ook rond vieren gedaan. De stad is niet cultureel ofzo, maar je kunt er prima je boodschappen doen en ook de Gelato smaakt er prima. Verder is het niet veel te doen, maar rond zevenen gaan we kijken of we een pizza kunnen scoren, zo op de rand van Italië. De Wifi moeten we hier ontberen, het verslag komt dus iets later.