Door het oog van de naald

Vandaag een dag van rustig aan voorbereiden op het aanstaande vertrek. Oorspronkelijk zouden de kids allemaal naar Aqualand worden weggebracht. Maar Anne en Popco besloten niet te gaan. Femke en Prisca gingen dus wel.

Zoals gezegd gebruikte wij de dag om alvast het een en ander in te pakken. De tent van Prisca op te ruimen, zij slaapt vannacht bij ons in de vouwwagen. Ondanks de drukkende warmte schoten de werkzaamheden op en verdwenen één voor één de spullen weer in de bus. Ondertussen kregen we een nieuwe buurman, een Nederlander. Hij had het over de regen die zou komen. Optimistisch riep ik nog dat die uit zou blijven.

Maar later die middag werd het aan de overkant van het Balatonmeer inktzwart. Voorzichtig hoopte ik erop dat de bui aan ons voorbij zou gaan, maar helemaal gerust was ik er niet op. Jan en Marjon vergaapten zich aan het spectaculaire uitzicht terwijl ik een onrustig gevoel kreeg. De wind stond namelijk op de kop van onze vouwwagen. Dit heeft me doen bewegen om de bus pal voor de vouwwagen te zetten, als een soort windbreker. Daarna ging ik in de disselbak op zoek naar de stormband.

Terwijl ik daar bezig ben slaat ineens de klep tegen mijn hoofd en begint de achterkant van de tent te flapperen. Alsof iemand het licht aandoet, zo plotsklaps steekt er een enorme wind op. Intuïtief loop ik naar de voorkant van de vouwwagen, daar zie ik Petra al aan de luifel hangen. Snel neem ik de kant waarop de wind staat voor mijn rekening en trek de luifel zo laag mogelijk naar beneden. Terwijl onze benen gezandstraald worden verdwijnen de tafel en de stoelen richting het schapennet dat ze ervoor zorgt dat ze niet richting het toiletgebouw verdwijnt.

Popco, die de voorwand van de vouwwagen aan het dichtritsen is grijpt in één beweging de tafel en de stoelen en slingert die naar binnen. Waar Bart en Troy zich een hoedje schrikken en in paniek willen ze de tent weer uit. Nadat de voorwand is dichtgeritst ritsen we de luifel los van de tent. Ondertussen zien we verderop, op nauwelijks 15 meter afstand mensen worstelen met hun tent. De wind heeft er vat op gekregen en we kijken al tegen de binnententen aan. Nu de luifel van de vouwwagen af is is het eerste gevaar geweken en zetten Popco en ik alsnog de stormband over de voortent heen.

Op het moment dat we dat gedaan hebben verandert de regen in een ware stortbui, maar nu kunnen we deze binnen uitzitten. De wind neemt in kracht af, al is hij nog steeds krachtig. We hebben we tijd om even adem te halen. Ondanks dat er heel veel gebeurd is, is dat in een heel kort tijdsbestek gegaan. We hebben juist, kalm en handelend opgetreden en grote schade voorkomen.

Als de bui mindert gaan we naar buiten. We praten met de ouders van Anne en die hebben het onstaan van de windhoos die ons zojuist getroffen heeft live gezien. Ook zij zijn, pal langs de oever van het meer, redelijk ongeschonden uit de strijd gekomen. Een aantal geknapte scheerlijnen is eigenlijk de grootste schade. Maar twee tenten verderop, waarvan wij de binnentent zagen is er minder florissant aan toe. De tent hangt nog min of meer op z’n plaats maar daar is ook alles meegezegd.

Nog iets verderop, we spreken over nog geen honderd meter van onze tent, zijn complete voortenten weggeblazen en ligt huisraad over honderden meters verspreid over de camping. Midden in dat geweld staat een tent van twee Nederlandse dames, vandaag gearriveerd. Hij is ongeschonden, onder de luifel staat het wasrekje nog en ook de tafel en stoelen die onder de partytent stonden staan nog op hun plaats. Alleen de partytent heeft het loodje gelegd.

We realiseren ons dat we door het oog van de naald zijn gekropen. Komt de windhoos een aantal meters verderop aan land dan waren we misschien het haasje geweest. Nu kunnen we alleen hopen dat we de zaak morgenochtend (een beetje) droog is als we opbreken.