Het avontuur komt teneinde

Aan alles komt een einde, zo ook aan ons avontuur in Pinkafeld. Maar niet zonder slotakkoord. Vanochtend om 4:20u begint het weer te regenen. De hoop de vouwwagen droog mee te nemen wordt weer de kop in gedrukt. Slapen lukt niet erg meer, woelend en draaiend hoor ik na verloop van tijd de eerste “opruim”-geluiden. Rond achten staan we op, gelukkig is de tent niet drijfnat, het heeft niet hard geregend, maar droog is hij ook niet.

Om ons heen is men al druk bezig met opruimen. Rustig aan voegen wij ons bij deze groep. Rustig maar georganiseerd wordt deel voor deel opgeruimd, afgebroken en/of in de auto weggezet. Onze buurvrouw vraagt of wij vaker kamperen. Alles loopt zo soepel, als vanzelfsprekend.

Ondertussen maakt de trekker van de gemeente Pinkafeld overuren. Auto’s, soms compleet met caravans en campers worden uit de modderpoel dat eens een stadspark was getrokken. Overal wordt afscheid genomen, er zijn veel vrienden gemaakt tijdens dit weekend. Het Nederlandse kamp vormt daarop geen uitzondering. Na een nat, zonnig, emotioneel en bere gezellig EO gaat ieder weer zijns weegs. De meeste Nederlanders komen op eigen kracht uit het park. Alleen de huurcamper van onze buren heeft hulp nodig. Eerst mankracht, maar daarna wordt toch de tractor van de gemeente erbij gehaald.

Om 11:00u vertrekken ook wij, ook nu weer als één-na-laatste. We hebben 171 km voor de boeg, zo’n 2u30m rijden. Vandaag geen autosnelwegen, maar (gelukkig) wel autowegen. Gerieflijk ‘tuffen’ we in het zonnetje naar Hongarije, naar het Balatonmeer. De schapenwolkjes deren ons niet.

De aankomst op de camping is allerminst hartelijk. De dame achter de receptie heeft klaarblijkelijk wat last van spreekangst als het ‘vreemde’ talen betreft. Dat komt mij niet echt vreemd op mij over. Maar achter een recpetie verwacht toch niet een zwijgende de dame die achter je identiteit komt door middel van je kenteken en op die manier je reservering op zoekt. Niet dat ze onvriendelijk is of zo. Maar toch.

We hebben een ruime plek, maar weinig schaduw en op steenworp afstand van de ouders van Anne met uitzicht op het meer. Het waait wel, maar dat geeft in ieder geval ook wat verkoeling. Razendsnel, tot verbazing van de aanwezige goegemeente, zetten we het volledige kampement weer op. Binnen no time staat de vouwwagen en de beide Quechua-tenten. Na het bier, Jan – de vader van Anne, heeft een fustje bier meegenomen, is het te laat om nog boodschappen te doen. Gezamenlijk eten we spaghetti aan de rand van het meer. Wat een geweldig begin van ons verblijf hier.