Op naar Pinkafeld

Ter afscheid heeft Spital am Pyhrn nog een onaangename verrassing in petto. Woensdag op donderdagnacht begint het te regenen. Hoewel het met tussenpozen druppelt regent het de hele nacht ‘lekker’door. De vouwwagen en de tent van Popco en Anne zijn dus beide drijfnat. Nog voordat ik ’s ochtends de ogen open lig ik verwachtingsvol te luisteren. Hoor ik gespetter of is het droog? Het is droog. Ik open de ogen en probeer te ontdekken of het zonnetje ook schijnt. Dat kan ik niet vaststellen vanuit mijn bed. Dus eruit en kijken hoe het weer erbij staat.

Het is NIET zonnig, maar bewolkt. Geen echt dreigende bewolking, maar de mate van grijsheid is ook niet geruststellend. Nu wacht ik niet op schoonmaakdame en ga nu meteen douchen. Na het douchen zie ik wat kleine plukjes blauw aan de hemel. Ook de temperatuur loopt op. Alle ingrediënten om de tenten te laten drogen zijn aanwezig. Gelukkig hebben de tenten niet veel nodig om te drogen. Het grote opruimen gaat weer beginnen. Het leed lijkt geleden en al snel verdwijnen de tassen, de koelkast en de vriezer in de auto. De stoelen en het beddengoed verdwijnt in de vouwwagen en al snel zijn we zover dat we weer kunnen ‘klappen’ (=de vouwwagen inklappen).

Ondertussen gaat Petra de financiële kant van ons vertrek regelen. Dat is de tweede onaangename verrassing van vandaag. Schreef ik één van de eerdere verslagen dat het een zeer eenvoudige camping was. De prijs was dat niet. Voor de drie nachten die we daar hebben mogen vertoeven, inclusief de broodjes die we voor ons ontbijt besteld hadden en het gebruik van de wasmachine kwamen uit op de somma van maar liefst E 168,--!!! Snel geven we de bus de sporen en verdwijnen we van deze camping. Nog twee honderd kilometer te gaan.

Honderd dertig kilometer snelweg volgen, alles gaat voorspoedig. Echter vanaf hier gaat de rit door de binnenlanden van Oosternrijk, met de bijbehorende weggetjes. Stijging- of dalingspercentages van max. 17% zijn heel gewoon. Dapper worstelen we ons door de haarspeldbochten om tenslotte in Pinkafeld uit te komen.

Met gele bordjes worden we naar de plek “des-onheils” gebracht. De eerste ’suppoosten’ die langs de weg staan zijn nog niet wakker en laten ons zonder nadere aanwijzingen passeren. De derde is wel wakker en stuurt ons door naar de ingang van het ‘park’. Na wat aanwijzingen worden we naar de Nederlandse hoek gedirigeerd waar we, na wat vijfen en zessen onze vouwwagen neer kunnen zetten.

Op een schuin stukje, nauwelijks groter dan de vouwwagen mogen we proberen alles neer te zetten, inclusief de tent van Anne en Popco. Met wat kunst- en vliegwerk lukt dat. Voor het opzetten van de luifel hebben we geen ruimte, met het hondennet doen we aan wat ‘landje-pik’ zodat we nog een klein beetje ruimte hebben. Ik zal proberen op een en ander op beeld vast te leggen.

Douchen en plassen e.d. moeten we doen in een nabijgelegen sportzaal. Dit wordt een weekendje echt kramperen. Maar het is voor het goede doel. Ondertussen zijn alle oranje attributen, vlaggen e.d. uitgepakt en aan de tent gehangen. Ondertussen probeert de organisatie van deze janboel van campers, caravans, tenten en auto’s nog wat orde te schapen. Maar dat lijkt tevergeefse moeite. Het is een vermakelijk geheel van druk gebaren mensen van de organisatie en ‘hondenmensen’ van allerlei pluimage die, op de momenten dat het hen het best uitkomt, ineens niet meer begrijpt wat er bedoeld wordt.

Morgen gaat het feest beginnen met een veterinaire keuring, een training en de parade. Daarover later meer. Hopelijk kan ik nu eindelijk een WiFi-verbinding vinden zodat ik deze, alle vorige en alle komende verslagen te publiceren.