Pisang Vias

Weer een zonnige dag in Vias, ook vandaag blijft het kwik stijgen tot boven de 30 graden. Gelukkig staat er een klein briesje en dat maakt het, zolang je je niet verroert, best dragelijk. Daarom vandaag zo min mogelijk gedaan. Lekker in Stieg Larson’s “Mannen die vrouwen haten” zitten liggen, totdat het ‘donker werd (de oogjes vielen dicht). Ook de rest van het gezelschap hield zich (redelijk) gedeisd: Maikel en Sanne lagen op het strand, Prisca en Rianne liggen (af en toe) in het zwembad met een groepje Nederlands jongens en meisjes en Popco, tja Popco. Die heeft met zichzelf afgesproken dat Frankrijk niet leuk is.

Vanmiddag zijn de kids de pisan, ze gaan “op de banaan”. Dat wil zeggen zo’n langwerpige geel, opgeblazen geval achter een speedboot over de zee rossen. Ik word ook nog ‘uitgenodigd’ om mee te ‘rijden’.Ik weiger beleefd. Maar het lot besliste anders. Eenmaal bij de bananenbooteigenaarshut (mooi woord voor scrable) bleek dat er een fotograag mee mocht op de boot zelf (dus niet op de banaan). “Please hol don tight heren and sit on the middle of the hull, so you don’t bump your knees”. Yeah right!

Heb je ooit wel eens op de rand van een opgevoerde rubberboot gezeten, die in volle vaart over de zee raast geprobeerd op de rand te blijven zitten? Uit ervaring weet ik dat dat al best lastig is. Helemaal als je dan ook nog met een hand probeert foto’s te maken van een stel op een banaan. Het resultaat waren een heleboel foto’s van de lucht en van de zee, waar geen banaan op viel te onderscheiden. Gelukkig lukte het af en toe ook nog om het doel in beeld te krijgen.

Op een gegeven moment roept de schipper: “Bye, bye”, draait twee keer aan het roer (zo heet een stuur in een boot) en om slaat de banaan en iedereen ligt in het water. Helaas kreeg Prisca bij de eerste ker al een voet van iemand anders in het gezicht en klom daarop bij mij in de boot. Nog harder ging het vervolgens. Nu had ik ook de tweede hand nodig om niet van de boot af te (pieeeeep). Maar ja, waar laat je dan je camera. Uiteindelijk heb ik mij zo ongeveer met m’n okselharen vastgeklampt aan de boot.

Daarna, daarna eigenlijk weer het zalige niets, weer terug in m’n boek totdat er moest worden gegeten. Door de warmte had eigenlijk niemand echt zin in eten (zelfs ik niet!). Maar toch nog maar wat gegeten en na het eten de boulevard op om nog slingers te scoren voor de verjaardag van Prisca morgen. Maar in heel Frankrijk zijn slechts twee winkels die slingers verkopen, lijkt het. Want we hebben nergens iets gevonden. Uiteindelijk hebben een nietapparaat gekocht en een geblokt plastic tafellaken.

Wellicht rijzen er nu enige vraagtekens in den lande, maar het tafelkleed heb ik klein opgevouwen op eer vervolgens driehoeken van te knippen. Het gevolg: een aantal dubbele driehoekjes die als vlaggetjes konden dienen. Die hebben we met het nietapparaat aan een scheerlijn vastgeniet en zo hadden we dus een (soort van) slinger. Inmiddels was het echt donker, was het heerlijk afgekoeld en zijn we heerlijk gaan slapen.