Zielloze zoektocht

Vandaag staat, min of meer, in het teken van ons vertrek uit Millau. Daarom een beperkt programma vandaag. De ochtend werd gebruikt voor het ochtendritueel en daarna zijn voorzichtig de eerste voorbereidingen gestart v.w.b. het inpakken van allerhande zaken (het ‘pannetje’ is al in zijn foudraal verdwenen). De middag hebben we gebruikt om op zoek te gaan naar een dorpje dat Petra had gezien aan de oever van de Dourbie.

Helaas was er sprake een communicatiestoornis tussen Johan en Petra en werd een route uitgestippeld naar Montpellier le Vieux. Dit was al eens een reisdoel van Johan, Marleen en ondergetekende; een doodlopende weg (d.w.z. eindigend bij een soort avonturenpark) op de hoogtevlakte achter het afsprongpunt van het parasailing. Ondanks de tegenwerpingen onderweg van Marleen dat dit nooit de bedoeling kon zijn. Jammer genoeg kon Johan zich dit tripje niet herinneren en ook de “oemgeboeng” deed geen belletje bij hem rinkelen. Zo eindigde we dus de rit naar Montpellier le Vieux in een file voor de kassa van het avonturenpark.

Gelukkig wist Johan ineens weer waar hij kon keren en dus zijn we teruggekeerd op onze schreden, hebben de auto’s geparkeerd en een nieuw reisdoel vastgesteld: Rennes. Dit zou best wel eens het bergdorpje kunnen zijn dat Petra had gezien. Aan de hand van de navigatie-systemen gingen we via haarspeldbochten, “vreselijke” afdalingen en schitterende vergezichten weer op weg.

Uiteindelijk kwamen we ter hoogte van La Roque Sainte Marguerite weer bij de Dourbie. Vandaar uit gingen we richting Nants, op weg naar Rennes. Bij de afslag richting Rennes bleek dat ook dit niet het beoogde reisdoel was, maar we hebben toch de oversteek over de Dourbie gemaakt en ettelijke haarspeldbochten omhoog genomen richting Rennes. Hier hebben we gepicknickt en heeft Maikel vriendschap gesloten met een zwerfkatje met maar één oog. Z’n stokbrood met smeerworst vond gretie aftrek en toen Maikel met het halfvolle blikje smeerworst aankwam is er een vriendschap voor het leven ontstaan tussen hen beide.

Na dit alles werden de auto’s weer gestart en ging het weer terug naar de Dourbie. Hoewel, vlak voor de afdaling, op een punt waar we op de heenweg uitgebreid foto’s hadden staan maken zette Johan de auto weer aan de kant. Tot onze verbazing stapts vervolgens Marleen uit en haalt een rol keukenpapier uit de achterbak van de auto. Het bleek om een sanitaire stop te gaan en samen met Petra, die ook nodig moest, verdween Marleen in het struweel.

Nadat de luchtvochtigheid met enkele procenten was toegenomen konden we de smalle afdaling beginnen. Dit verliep in eerste instantie geheel vlekkeloos totdat we, op een heel smal gedeelte we een vrachtwagen tegenkwamen. De auto’s werden aan de kant gedirigeerd om ruimte te maken voor de vrachtwagen. Inmiddels hing ik uit het rechterportierraam om te zien hoeveel ruimte we nog tot aan de rotswand hadden. Behoedzaam passeerden we de vrachtwagen, tijd om opgelucht adem te halen was er nauwelijks, want de volgende reus doemde al op, en nog een en nog een.

Uitgerekende vandaag werd het gemiddelde van een hele maand aan passerende auto’s op een dag al gehaald. Maar we hebben uiteindelijk zonder kleerscheuren de Dourbie weer bereikt. Al bleef Johan op de brug nog even staan (een fotomomentje voor Marleen). Petra vond de staat van de brug niet van dien aard om direct achter Johan te gaan staan en bleef dus netjes op de oever wachten tot de brug vrij was.

Wat daarna gebeurde is eigenlijk niet om over naar huis te schrijven: boodschappen doen, nog meer spullen opruimen en pizza eten op de camping. Morgen gaan we dus verkassen naar de Middellandse Zee kust, Vias, voor ons laatste weekje vakantie. Hierover later meer.