De noodlanding

Zaterdag 31 juli.
Eindelijk…., na jaren van twijfel, had ik besloten om DE sprong te wagen. Ik ga Parapenten, oftewel tandem paraglyding van een mooie hoge berg POUNCHO D’Agast genaamd, van ruim 800 meter hoog. Eigenlijk zouden we, samen met Rianne en Prisca, de sprong al vrijdag doen,maar toen was er véél te veel wind, dus werd het verzet naar zaterdag.

Om 13.00 uur hadden we ons gemeld op de startplaats onder aan de berg, waar we uiteindelijk ook zullen landen. Met een busje van Horizon, het Franse bedrijf dat de vluchten organiseert,zijn we de berg in een bijna misselijkmakend tempo naar boven gereden, alwaar de start zou plaatsvinden. Johan en Maikel waren met eigen auto ons gevolgd om de nodige foto’s te maken van het hele gebeuren. De instructeurs legden de schermen uit op de berg en trokken hun pakken aan, waarna wij ook ons pak aan gedaan kregen.

Rianne lag als eerste, dus onder aan de berg. Zij vertrok als eerste. Na een 3-tal passen gelopen te hebben vloog ze prachtig en elegant de lucht in. Na haar vertrok een fransman die de filmcamera zou hanteren, maar jammer genoeg werd dit wel een zeer korte film. Hij belande incluis de instructeur in een boom en bleef daar hangen. De instructeur van Pris dacht “snel weg wezen”, maar ook dat lukte niet. Pris eindigde achterste voren en het doek van de parapent zat in elkaar. Gelukkig gebeurde dit alles nog wel op de berg en is Pris niet gevallen.

Dit was bij mij niet het geval. Ja… jullie vermoeden werd bewaarheid. Ik rende samen met mijn instructeur hard hollend de berg af, maar de parapent bleef achter de helm van een andere springer haken. Hierdoor ging onze parapent scheef en lukte het niet meer de juiste thermiek te vangen, zodat we opstegen. Het gevolg was dat we voorover gingen en ik ,volgens Jo, zo’n 15 tot 20 meter over de rotsen werd gesleurd. Je kan je wel bedenken, dat ik de nodige schaafwonden en kneuzingen had op gelopen. Achteraf bleek ik ook nog eens de nodige doorns in mijn lijf te hebben zitten, want ook waren we doornstruiken tegengekomen onderweg.

Tja dan wil zo’n instructeur, nadat hij de boel weer opgelapt had, voor een tweede poging gaan. Heb ik daar de lef nog wel voor. Maikel wilde dat ik niet meer ging, ik zag er te gehavend uit, maar hier had ik al die jaren zo over getwijfeld en eindelijk de stap genomen…….
Ik moest het gewoon doen, al ging het een stuk minder ontspannen dan de eerste poging.
We hebben wel 5 minuten in de aanslag gestaan om op te stijgen, maar er was geen thermiek. Plotsklaps riep mijn instructeur “Run, run, run” en daar gingen we.

Ja hoor……..de thermiek viel weg en ik voelde de toppen van de bomen al aan mijn voeten kietelen. We kwamen niet omhoog en alsof er een duistere hand ons toch hielp, gingen we in de laatste seconden, voor een tweede neerstort zou plaatsvinden, toch omhoog wat resulteerde in een harde uitschreeuw van opluchting van mijn instructeur.

Wat je dan meemaakt in de lucht is eigenlijk niet te beschrijven. Geen last meer van hoogtevrees, maar genieten van alles om je heen, de stilte,de natuur en het spectaculaire van de vlucht.
Na een tiental minuten zoeken naar voldoende thermiek om hoger te stijgen zweefden we boven de berg POUNCHO D’Agast. Prachtig!!!!

Omdat mijn start van deze adembenemende vlucht niet geheel vlekkeloos verlopen was, had mijn instructeur bedacht mij te “verwennen”met een soort van looping in de lucht. Was ik hier blij mee??
Niet echt, maar eenmaal in de lucht hangend aan zo’n parapent, moet je alles doen wat mogelijk is.
Nou ik heb het geweten .Het was gillen en tegelijkertijd gaaf! Diegene die ooit mijn filmpje zal zien, ik heb namelijk de vlucht gefilmd, zal me horen schreeuwen,gillen, maar dit was stiekem toch wel van genot.
Na deze ervaring zijn we de landing gaan inzetten en ja ook daarbij ging het niet zoals gepland. De thermiek was wéér verdwenen en we zijn hard op onze kont geland.

Na het lezen van dit ervaringsverslag zou je denken dat ik het nooit meer zal doen en er niet van genoten heb. Het tegendeel is waar. Het is prachtig, adembenemend en de achterblijvers waren meer onder de indruk van mijn ongelukkige parapent-ervaring dan ik zelf. Het viel wel mee, zoals ik altijd al zeg!