Zelfkastijding

Waar gisteren het verhaal eindigde, eindigde de dag nog niet. Want na de aankomst van Harold en Mariëlle hebben we nog heel lang buiten aan de picknicktafel gezeten. Met een hapje, een drankje, wat te knabbelen, werd het later dan verwacht. 

Bij het ‘bevoorraden‘ van de tafel werd wel duidelijk waarom de uitlaat van de camper over het asfalt sleepte. Werkelijk in alle hoeken en gaten puilen de boodschappen naar buiten, de koelkast moet met beleid worden geopend, omdat deze anders zijn inhoud ledigt op de vloer. We hebben de spreekwoordelijke mud aardappelen bij ons. 

Als ik hiervan melding maak, zie ik bij Harold een blik van herkenning. Blijkbaar hadden de dames dezelfde gedachten om zo min mogelijk tijd te verdoen tijdens deze vakantie aan boodschappen doen, zodat beide campers nu afgeladen zijn. Overigens wat na afloop hiervan over is wordt onder de lezers van dit verhaal verloot. Blijf dus lezen. 

Ondertussen is het zaterdagochtend geworden, verwarmt de zon ons met zijn licht en begeleiden de vogels ons bij het ontbijt. Omringd door het groen, koesteren we ons aan de warmte, het genieten kan beginnen. 

Na het ontbijt en de koffie trekken we eropuit. Met Mochi aan de lijn duiken we het bos in. Terwijl de zon, samen met ‘n licht briesje, een mooie lichtshow geeft met behulp van het overdadige groen, proberen wij te genieten van de prachtige omgeving. Ik zeg proberen, omdat Harold en Mariëlle werkelijk belaagd worden door steekgrage muggen. Terwijl Harold, als een zichzelf kastijdende, wild zwaaiend met takken, zich probeert te weren tegen het zoemende gevaar, wordt hij helemaal lek geprikt. Van de schoonheid van de omgeving krijgt hij weinig mee. Uiteindelijk ontvluchten we het bos en tellen we onder de luifel van de camper, in alle rust, de muggenbulten. 

Aan het eind van de middag wordt het plekje naast ons ingenomen. Een ouder stel met de klassieke rolverdeling arriveert. Al op tien meter afstand van onze campers wordt er gestopt, een aarzeling is duidelijk waarneembaar. Zij stapt uit en komt poolshoogte nemen. Hij blijft stoïcijns achter het stuur zitten. 

Dan volgt het plaatsingsritueel. Hij heeft allang gezien hoe hij de camper wil neerzetten terwijl zij, hinderlijk in de weg lopend, hem met klopsignalen probeert te sturen. Een vermakelijk schouwspel volgt. Omdat zij merkt dat haar klopsignalen geen effect hebben probeert ze hem nu luidkeels te “coachen”. Wanhopig en met een theatraal gebaar heft zij tenslotte de armen ten hemel, als ze merkt dat ze een roepende is in de woestijn. 

Als de camper geplaatst is komen ze zich bij ons melden. Alles wat zij op het bord heeft gelezen wordt bij ons geverifieerd, alsof ze geen vertrouwen heeft in haar vermogen tot begrijpend lezen. Nadat wij nogmaals de procedure hebben uitgelegd gaan ze opgelucht naar hun eigen camper. Na dit verhaal vereeuwigd te hebben keert ook bij ons de rust terug en gaat het genieten met een grote “G” weer verder.