Niet boos, een beetje teleurgesteld (of toch niet?

Vandaag staat een hernieuwd bezoek aan Cinque Terre op ons programma. Vijf jaar geleden zijn we hier geweest maar toen was het niet mogelijk om tussen de dorpen Riomaggiore, Manarola en Corniglia te lopen over de kustroute. Dit keer waren we van plan om in ieder geval deze twee stukken te lopen. Hoe en wat we nog meer? We zouden het wel zien.

Vanochtend waren we in ieder geval iets vroeger wakker dan gisteren. Irritant daarbij is wel dat Petra, als ze in standje “Wakker” staat van 0 (=in slaap) naar 100 (=fullspeed ahead) gaat in één seconde. Ik ben meer van het soort diesel; eerst voorgloeien, brandstofpomp aan, system check, en als alle lampjes op groen staan voorzichtig starten en eerst stationair de boel even warmdraaien. Je kunt je voorstellen dat dat ‘botst’, ik lig nog rustig een beetje te ‘dommelen’ (echt het mooiste begin van een vakantiedag) en Peet sprint het bed uit, maar moet daarbij eerst over mij heen klimmen en passant het hele dekbed meetrekkend. Een nogal tumultueus begin van de dag dus.

We maken vandaag niet zoveel werk van het ontbijt en vullen de rugzakken met drinken en wat proviand en gaan op weg onder een bewolkte hemel. Eerst naar de VVV in Levanto. We willen even weten hoe het ervoor staat op Cinque Terre, welke kaartjes we nodig hebben, hebben we een extra treinkaartje nodig om vanaf Levanto naar Cinque Terre te komen? Dat soort vragen. De dame had goed nieuws en minder goed nieuws.

Het goede nieuws was dat de uitgebreide kaartjes voor het gebied incl. al het treinvervoer (en eventuele bussen) was vanaf Levanto tot aan La Spezia. Het minder goede nieuws was dat de trajecten Riomaggiore – Manarola – Corniglia nog steeds niet via de kustroute te lopen was. Dat was toch wel een beetje een teleurstelling. Maar er was “Panoramic route” tussen Manarola en Corniglia. Daarbij gaat je wat verder landinwaarts maar heb je wel hele mooie vergezichten. De lengte van deze route: ca. 2,5u

Gewapend met handenvol papier zoals trein- en busregelingen, routebeschrijvingen en een Visitors Guide voor Levanto togen we naar het treinstation. Daar kochten we voor €12 p.p. een toegangskaart voor Cinque Terre die ook als dagkaart voor al het openbaar vervoer geldt binnen dat gebied. Eenmaal gezeten op het perron kwamen we in gesprek met een stel uit Cyprus.

Tijdens dit gesprek kwam de mededeling, gelukkig ook in het Engels, dat onze trein was vervallen en dat we de volgende moesten nemen. Geen probleem die ging ongeveer een kwartier later. We gingen echter zo op in ons gesprek dat we niet eens merkten dat onze trein (en die van hen) achter ons op perron 3 (en niet op perron 2) was gearriveerd. Ineens merkte Petra dat het wel erg rustig werd op het perron. Snel naar de andere kant van perron en de trein in gestapt, het gesprek eindigde dus nogal abrupt.

In Manarola wilde we eerst een bakkie koffie nemen, maar bergopwaarts was geen terrasje meer te vinden en terug naar beneden ….. We gingen dus op pad. Nu had de dame verteld dat het ging om de “Panoramic route” en uitzicht krijg je natuurlijk alleen maar als je (flink) op hoogte bent. In no time gingen we omhoog, ik overdrijf niet als ik denk dat het gemiddeld stijgingspercentage zo’n 30% was. Behoorlijk stijl en dat drie kwartier lang. We hebben een aantal keer even moeten rusten. Het was nu wel bijzonder jammer dat we de koffie met …. hadden overgeslagen. Dus halverwege de helling maar een plak ontbijtkoek verorbert.

Eenmaal boven in Volastra, een onooglijk klein dorpje was een Trattoria waar we een heerlijk stokbroodje salami kochten en een ijskoud blikje fris, zo lekker. Heerlijk gezeten op een bankje voor de deur. Na Volastra is het met het echte stijgen gedaan en lopen we hele stukken tussen de wijnranken door. Het pad is zelden breder dan 50cm. Ik kan geen woorden genoeg vinden om te beschrijven hoe bijzonder het is om daar in die omgeving te lopen, de uitzichten of soms het gebrek eraan. Terwijl aan de andere kant elk woord er ook weer één te veel is. We zijn de klim naar hier allang vergeten.

Met nog een uur te lopen kregen we ons einddoel, Corniglia, al in beeld. Maar lopen in de bergen zorgt ervoor dat de snelste route tussen twee punten vaak geen rechte lijn is. Bovendien waren we nog steeds flink op hoogte. De afdaling was dan ook lang en verraderlijk. Beducht op een valpartij gingen we voorzichtig naar beneden.

In Corniglia, ons startpunt van het vorige bezoek, drinken we wat op een terras met zicht op de zee. En inderdaad, als je op staat en over de manshoge muur kijkt heb je zicht op de zee. We vinden het qua wandelen wel genoeg vandaag, bovendien de volgende twee etappes hebben we al ‘n keer gelopen en het is ondertussen halfdrie geworden. Tijd voor de zon om het blauw aan de hemel tevoorschijn te toveren en de temperatuur omhoog te jagen. Wel willen we nog de stadjes bezoeken en gaan dus met de trein naar Vernazza.

Vernazza is hét unique selling point van Cinque Terre. Elke folder of reclame-uiting bevat wel een foto van dit dorpje met haar pittoreske binnenhaven en dat was te merken ook. Hadden we onderweg al gemerkt dat we niet alleen waren, hier in Vernazza was werkelijk iedereen neergestreken zo leek het. Maar met een heerlijk gelato aan de buitenkant van de kademuur, aan de waterkant dus, was het heerlijk genieten van het zonnetje. Na Vernazza bezochten we Monterosso al Mare, ook hier maakten we een rondje door het stadje.

In Levanto heb ik een nieuw percolator voor m’n espresso gekocht. In plaats van een kannetje bovenop het filter zit er nu een kraantje en een plekje waar je het espressokopje kan neerzetten. Ook hebben we hier, wel op on-Italiaanse tijd 17:30, een pizza en pasta gegeten. Maar eerlijk gezegd hadden we de pijp wel een beetje leeg om heen en weer naar de camper te lopen. Nu zitten we lekker aan de koffie, ik m’n espresso, en zijn we lekker gedoucht. Morgen vertrekken we hier, waarheen? We weten het nog niet.