Ferarrinello

Vandaag stond gepland een bezoek aan het Ferrari-museum in Maranello. Daarom dus de wekker gezet en om 07:00u stonden we naast ons bed. Met de verse croissants die we elke avond bestellen werd er smakelijk ontbeten. In en rond de camper was het meeste al opgeruimd dus het was een kwestie van de camper van de blokken laten zakken en de luifel in draaien. Daar ging het mis. De “elleboog” waarmee de luifelpoot omhoog scharniert zat vast en na enig aandringen brak deze af. Oeps!! Daarna zouden we bij het wegrijden nog bijna het stroomsnoer vergeten, maar toen konden we op pad.

Het was 1u20m rijden naar Maranello en ondanks de wegwerkzaamheden in de buurt van het museum kwamen we zonder problemen bij onze bestemming. Ondertussen had ik in gedachten al tig keer de kapotte luifel gerepareerd. Lastige eigenschap dat ik dat niet los kan laten. Maar nu was het bezoek aan het Ferrari-museum het hoofd-topic.

Voordat we naar binnen gingen werd onze aandacht getrokken door een Lamborghini die aan kwam rijden. Geluid, voor ieder ‘petrol-head’, om kippenvel van te krijgen. Bleek er tegenover het museum een bedrijf te zijn waar je, voor grof geld, een ritje kon maken met een aantal Ferrari’s en één Lambo. Helaas viel een ritje dus buiten het budget. Dus in ganzenpas naar het museum.

Gelukkig was het niet druk in het museum, we konden dus alles goed bekijken en, belangrijker nog, fotograferen. Eerst even kijken in de souvenirshop. Nou die auto’s zijd dus duur, maar zelfs de sleutelhangers, T-shirts en dergelijke zijn dat dus ook. Dan maar ons vergapen aan de auto’s.

Een mooie collectie, maar wel lag erg de nadruk op de Formule 1 en de (rijke) racehistorie van het merk. Maar des ondanks wel heel veel fraais gezien en op de gevoelige plaat gelegd. Ook was er een hokje waarin je het geluid van een Ferrari kon beluisteren. Gaaf!!

Na het bezoek aan het museum zijn we weer richting Bologna vertrokken. Daar hebben we het centro commercal bezocht. Al snel ontdekte Prisca en Anne een tassenwinkel, drie kwartier verstreken, maar de dames kwamen uiteindelijk met een tas de winkel uit. Ook hebben we de, bijna, verplichte, slice pizza gescoord. Er gaat toch niets boven een echte Italiaans pizza. Na nog wat omzwervingen zijn we uiteindelijk de Carrefour in gegaan.

De Carrefour is een echte hyper-marché waar je echt alles kunt kopen. Daar ben ik op zoek gegaan, op de camping-afdeling, naar een verstelbare buisklem. Deze kun je, met behulp van een vleugelmoer, klemmen om een buis heen. Deze klem zou ik zo buigen dat hij de luifel zou kunnen ‘vangen’. Deze beugel wilde ik op de afgebroken steun vastzetten. Na de boodschappen en de nodige materialen te hebben verzameld vertrokken we naar de camping.

Nadat Vincent en ik de luifelstok hebben gemodificeerd zodat hij weer dienst kan doen en hem onder de luifel hebben gemaakt, lang leve de tie-wraps, gingen Petra en Prisca weer hun culinaire kunsten vertonen. Wederom geroosterd stokbrood met olijfolie, eigengemaakte basilicum-pesto, proscuito en lekkere tomaten. Die zijn toch echt beter dan die Nederlandse ‘waterbommen’.

Daarna was het tijd voor de hondjes. Direct bij de uitgang van de camping begint een wandelpad en daar kunnen we geweldig mooi wandelen met de hondjes. Er is nauwelijks iemand te zien, dus ze kunnen lekker los, zelfs James. Petra en ik hebben zo’n 45 min. gelopen en toen was het alweer tijd om te gaan eten. Ratatouille met rozemarijn aardappeltjes en kippenkluifjes. Wat is het leven slecht.