Wegdromen

We worden wakker gekust door de zon, als we de blindering van het dakluik boven het bed openschuiven spat het blauw ons tegemoet. Gapend en geeuwend stap ik het bed uit. Klaar voor de verplichte douche. Verplicht, omdat een overijverige vorstbeveiliging gisteravond actief is geworden en de schoonwatertank heeft geleegd. We staan dus zonder water. 

Na de douche, het uitschakelen van de beveiliging én een paar gieters water, is het tijd voor het ontbijt. Terwijl de zon door de ramen z’n warmte laat voelen. Na het ontbijt gaan Mariëlle en ik Wicket uitlaten. Harold is immers aan het werk en Petra heeft haar virtuele enkelband. 

We lopen heerlijk door de uiterwaarden, en ik hoor hetzelfde zangvogeltje als gisteravond, richting de Nederrijn. Aan de waterkant vinden we een vlak plekje in de zon én in de luwte. Terwijl we genieten van de zon en rust, neemt Wicket een bad. 

Als we teruglopen naar de campers zien we dat onze buurman klaarblijkelijk oefent voor een auditie bij Baantjer. Zoals hij in z’n stoel voor de camper ligt te slapen met z’n mond open, zou hij prima als het lijk kunnen meedoen. Ook wij zetten de stoelen buiten, in de zon en uit de wind. De lente is vandaag begonnen en wij pikken hier de eerste vruchten van. 

Maar uiteindelijk neemt de bewolking toe en verdwijnen we weer naar binnen. We begluren de taferelen die schijnbaar geluidloos aan ons voorbij trekken. Dat laat ruimte om een eigen interpretatie te geven aan de gebeurtenissen buiten. Bijvoorbeeld die ietwat gezette heren die voorbij komen en bij de jeux de boules baan blijven staan praten. Dit worden de bobo’s van de plaatselijke jeux de boules club die een inspectie komen doen van de grindbakken. Al snel neemt m’n fantasie het over, maar om die van jullie niet te verstoren zal ik dat niet verhalen hier. Maar de heren staan gewichtig balancerend van de hakken op de tenen, met de handen op de rug te delibereren. 

Of het de warmte was, de Hertog Jan Prestige of ...., sneller dan de zon onder ging werd het langzaam donker. De oogleden leden duidelijk onder de zwaartekracht en de gedachten aan baaninspecties verdwenen langzaam naar de achtergrond. 

Gelukkig doet, voor mij, zo’n ‘power nap’ wonderen. Als Mariëlle haar kookkunsten gaat vertonen duik ik weer in m’n boek. Ik heb weer eens zo’n boek dat me pakt en die het me lastig maakt om weer weg te leggen. Weer droom ik weg, nu niet in een schijnbaar gedachteloze slaap maar in de wereld achter het boek. Heerlijk om je zo te verliezen in een goed boek