De volgende bladzijde

Één van de Corona-maatregelen hier op de camping met betrekking tot het gebruik van het sanitair doet mij een beetje denken aan het aloude ‘petje-op, petje-af.’ Bij de ingang van het toiletgebouw hangt een bord met evenveel schuifjes als er toiletten, douches en afwasplekken zijn. De schuifjes zijn netjes gegroepeerd per vier. Bij binnenkomst is het de bedoeling dat je een schuifje uit de dienovereenkomstige groep op ‘bezet’ schuift (zeg maar ‘petje-op’. Natuurlijk is het dan ook de bedoeling dat je je schuifje weer op ‘vrij’ (petje-af) schuift bij het verlaten van de ruimte. Een leuk systeem, maar in de praktijk pakt het toch anders uit. Zo zie regelmatig mensen met denkbeeldige petjes op over de camping lopen. Terwijl andere, met een verbeten blik, de benen gekruist onnodig op het ‘petje-af’ staan te wachten. Zo kan een schijnbaar goed idee toch tot hoge nood leiden. 

Ook vandaag bestijgen we het stalen ros om de schoonheid van de omgeving tot ons te nemen. Met een strakblauwe lucht en in een heerlijk zonnetje is wederom genieten. Een aantal jaren terug is, helaas als gevolg van een noodlottig ongeval, het fenomeen ‘kerkepaden’ weer nieuw leven ingeblazen. Dit zijn de “achterom”-paadjes die vroeger de boeren gebruikten om ter kerke te gaan. Deze ‘kerkepaden’ zijn nu onderdeel van het fietsknooppuntennetwerk. 

Via een aantal van deze paden verkennen we de omgeving en komen zo op de meest prachtige plekjes. In Varsseveld gebruiken we de lunch, waarna we ons weer spoeden naar de achterom-paadjes van weleer. Het is een waar feest, al valt wel op dat, ondanks de weelderige groene vegetatie, vele sloten, watertjes en vennen droogstaan. De schade opgelopen door de grote droogte voorgaande jaren is nog steeds niet ingelopen. 

Rond drieën zijn we terug bij de camper, de banden van onze fietsen roken nog na van geseling die 46 km heeft geduurd. Met de voetjes omhoog zie ik de buurman aan de slag met een rolmaat. Hij wil de lengte van z’n caravan weten. Worstelend met een weerbarstige rolmaat die telkens het gevecht met de zwaartekracht verliest en met ‘n “Knak” de verticale lijn aangeeft in plaats van de horizontale, lijkt zijn poging tot mislukken gedoemd. Inderdaad, na een aantal pogingen, vraagt hij assistentie aan zijn vrouw. Mompelend en mopperend worden een drietal pogingen gedaan, hij lijkt de hulp van z’n vrouw toch niet helemaal op waarde te schatten. Hij lijkt dan ook niet helemaal tevreden na afloop. Mokkend gaat hij naast z’n vrouw zitten. Het gesprek dat volgt is onnavolgbaar (ik zit nét iets te ver weg). Wat wel hoorbaar is, als bast “De hoogte? Heb jij die niet ...”? Hij beent weer terug en besluit alle metingen opnieuw, alleen, uit te voeren. En ik, ik kom maar niet toe aan die volgende bladzijde.