Schier

Een wandeling op Schiermonnikoog staat vandaag op het programma. Om 09:30 schepen we in, voor de overtocht. Het is alsof we in een slechte B-film terecht zijn gekomen. Al die mondkapjes om je heen geeft een heel onwerkelijk gevoel en het wachten is op de komst van de zombies. 

Eenmaal buitengaats komen niet de zombies, maar de zeemeeuwen. Rakelings voorbij vliegend, brengen ze de realiteit weer wat terug in het beeld. Majestueus glijden ze langs, terwijl ze spiedend alles inspecteren op welk soort van voedsel dan ook. 

Ondertussen is de hemel opengebroken en neemt het blauw de overhand. In het dorp scoren we een cappuccino én een appeltaart. Maar niet nadat we ons netjes naar onze tafeltjes hebben laten brengen. Ook zo’n Corona-maatregel. Onze buurman had niet gewacht en was zelf gaan zitten. Een preek was het gevolg, en pas daarna mochten ze bestellen. 

Daarna starten we onze rondtoer, te voet, over het eiland. Al snel verlaten we de bebouwde kom en komen in een duinlandschap, een bos, om tenslotte kilometerslang langs de kust te lopen. De verkoelende bries van zee is daarbij een zeer welkome metgezel, want de zon doet zijn uiterste best. 

Na gedane arbeid is het goed rusten. Op een terras bij de oude haven van Schier, strijken we neer op een terras. Waar het bier koud en er voldoende schaduw is. In het zonnetje zit een ouder, Duits, echtpaar. Hij vindt de zon te warm en verplaatst zich naar een schaduwplek. Zij volgt, morrend en zuchtend. Tig keer verplaatst zij misnoegd haar stoel totdat ze besluit terug te gaan naar het oorspronkelijke tafeltje. Ze is nog niet geïnstalleerd of bij manlief arriveren de bitterballen op tafel. Het dilemma is daar, en af te lezen van haar gezicht. Ze besluit heen en weer te pendelen tussen haar tafeltje én de bak met bitterballen. 

Het laatste deel van de wandeling hebben we zicht op de nagenoeg drooggevallen Waddenzee. Een vreemde gewaarwording. We lopen terug naar de veerboot en verbazen ons weer over het gedrag van sommigen die klaarblijkelijk zo’n haast hebben om aan boord te komen. Hetzelfde gedrag zien we (uiteraard) bij het uitstappen weer. 

Op de wallenkant bij Lauwersoog ploffen we meteen neer bij de Schierzicht Restaurette. Een soort snackbar maar dan met vis. Gewoon lekker makkelijk kibbeling met friet, weggespoeld met (alweer) een biertje. Het leven kan soms zo simpel zijn.