In het oog van de storm

De gebeurtenissen van deze afgelopen periode is vergelijkbaar met een voorbijrazende tornado. Na de tumultueuze toestanden, de emotionele rollercoaster, de mededeling dat Johan was overleden, lijken we nu aangeland te zijn in het oog van de tornado. Even is er een soort rustpunt, een moment van bezinning. Maar deze achtbaan van emoties is nog niet voorbij. Het definitieve afscheid van Johan, aankomende dinsdag zal de storm weer doen losbarsten.

De afgelopen dagen, zeker de eerste dagen na het onheilspellende bericht waren zwaar. Ook René en Jenny hadden het er moeilijk mee. Na mijn telefoontje met René hebben zij besloten om hun vakantie in Denemarken af te breken en richting Nederland te komen. Om elkaar te kunnen ondersteunen hebben we afgesproken om de periode tot de uitvaart van Johan samen ergens op een camping in De Lutte door te brengen.

Maar eerst was daar de thuiskomst van Rianne, uit Bali, en de thuiskomst van Marleen. Samen met Popco en Anne togen we naar Schiphol. Rond het middaguur landde Rianne met haar vriend op Schiphol, ’n klein ontvangstcomité was ter plekke om hen beide om te vangen. Nodeloos om te zeggen dat dit weerzien geen ‘happy moment’ was. Daarna vertrokken wij met Popco en Anne naar Ridderkerk om vanuit daar, zo’n negen uur later, Marleen door dezelfde deuren te zien komen. De hereniging met haar dochters was hartverscheurend.

Over de maandag valt weinig te schrijven, behalve dat we de camping geregeld hebben waar we nu zitten. Dinsdags zijn we vertrokken naar de camping waar René en Jenny ondertussen al gearriveerd waren. Ook hier weer een emotionele hereniging en veel gesprekken en onbegrip over het overlijden van Johan.

Op verzoek van Marleen zijn we woensdagochtend op bezoek gegaan bij haar. De ochtend die volgt heeft alle emoties in zich, de mooie verhalen over Johan, maar zeker ook het verdriet. Ik zit er, nog steeds als een lamgeslagen boxer, bij. De afgelopen dagen lijken mijn emoties achter slot en grendel te zitten. Op de Rijnkade, terwijl ik Troy uit laat, doe ik ’n poging om het dan maar van me af te schrijven.

Het is woensdag, alweer bijna vier dagen na het afgrijselijke bericht. Nog steeds leef ik als in ‘n vacuüm. Niet in staat om m’n verdriet te uiten. Boos omdat dat niet wil. Ik wil alles, maar eigenlijk wil ik niets. Ik wil schuilen in ‘n cocon. Nee, eruit, janken, schreeuwen, ergens tegenaan schoppen. Waarom verschuilt het extraverte in mij zich achter mijn verdriet?

Donderdag op camping besluiten we de fiets te pakken en een rondje te maken langs ’n houthandel in Oldenzaal, Ootmarsum en Denekamp. In Ootmarsum, het creatieve centrum van de streek met z’n vele ateliers en kunstenaars is er ’n soort braderie. Het is er gezellig druk en schoorvoetend begeven we ons in de drukte. Meegesleept door het ritme van een Caraïbische slagwerkgroep slaat de stemming om. Regelmatig valt de naam van Johan, maar dan wel gekoppeld aan een leuke, een mooie herinnering aan hem. Het lijkt erop dat we de eerste stappen in het verwerkingsproces hebben gezet.

Vanaf een terrasje spotten we weer de voorbijgangers. Een letterlijk bonte stoet aan mensen trekt aan ons voorbij en het is kostelijk om te zien wat mensen menen te moeten dragen tijdens dit warme weer. Of de weerwil van de echtgenoot die door z’n vrouw is meegetroond in die hitte. Die veel te dikke dame met een monsterlijke ijsco in haar hand.

Na Ootmarsum rijden we naar Denekamp. Het dorp zucht in de hitte, bijna niemand laat zicht op straat zien. Behalve wat kinderen die aan het spelen zijn bij de fonteinen op het plein. Baldadig rijden we met de fietsen over de waterstralen die her en der uit de grond komen en koelen ondertussen zo iets af. ‘s Avonds eten we gezamenlijk op de camping en maken we het eten klaar op het op door Johan ooit zo verguisde ’pannetje’.

De mini skottelbraai die wij al enige jaren gebruiken werd ooit door Johan uitgemaakt voor dat ‘pannetje’. Het pannetje was eigenlijk not-done, maar z’n commentaar was wel één met een knipoog. Want één of twee jaar later zat ook Johan achter z’n pannetje en is hij er helemaal verknocht aan geraakt. De naam ‘pannetje’ is sinds die tijd dan ook onlosmakelijk verbonden met onze Cadac Safari Chef (ik heb de officiële naam zelfs moeten google-n).

De dag heb ik in stijl afgesloten. Alleen met de sterren en ’n glaasje whisky. Zoals Johan en ik dat tijdens onze vakanties ook altijd deden. De vallende ster die ik zag maakte het plaatje compleet. Hoewel ik het nog steeds niet begrijp, begint de berusting zich te settelen en moet ik erin berusten dat mijn verdriet klaarblijkelijk niet gepaard gaat met heel veel tranen.

De vrijdag bezoeken we, alweer op de fiets, Bad Bentheim. Onder een brandende zon langs een provinciale weg gaan we op pad. Niet de idyllische route van gisteren, maar het doel heiligt de middelen. In Bad Bentheim lunchen we bij een restaurantje dat er gezellig uit ziet. Maar de knaap die ons bedient doet echt z’n uiterste best om die gezelligheid teniet te doen. Hij is zo saggerijnig, dat het eigenlijk weer komisch is. We steken er dus volop de draak mee, en René vraagt ‘m nog (in z’n beste Duits) of het wel goed met hem gaat. Een kort “Nein” is het antwoord terwijl hij weer snel naar binnen vlucht.

Na het bezoek aan de indrukwekkende burcht en een lekker ijsje is het weer tijd om op pad te gaan. Weer langs dezelfde drukke weg. Na de boodschappen gedaan te hebben bij de lokale Spar, strijken we neer op de camping. Na in twee dagen ruim 66 km en 4u15m fietsen is het heel lekker om in de schaduw even in slaap te vallen. Dat doen we dan ook. We eten dus wat later en na het eten komt de in Duitsland aangeschafte drank op tafel.

Vandaag neem ik een rustdag, terwijl René, Jenny en Petra, weer op de fiets, naar een plaatsje in de buurt zijn zit ik voor de camper in de schaduw met ’n verkoelend briesje alles van me af te schrijven. Wel zie ik dat de lengte van het verhaal onbehoorlijk lang is. Maar ja, ik had natuurlijk ook wel wat tijd om in te halen.