De Moezel

Als je de dag begint met een lach, is de dag meteen goed. Zoals de meeste lezers zullen weten gaan Peet en vreemde talen niet echt samen. Daarvan gaf ze vanochtend weer blijk (sorry Peet). Ik ben een liefhebber van pindakaas en de pot Calvé was leeg gegaan. Dus op zoek gegaan naar een nieuwe pot, er één gevonden: Peanutbutter en vanochtend de primeur. Lekker! Met echt behoorlijke stukken pinda er in, of zoals Petra zei: “ USA-kwelitie”.

Vandaag willen we het water dat langs de camperplaats loopt, de Moesel in plaats van de Saar zoals ik gisteren abusievelijk meldde (dank je, Cees) volgens richting Koblenz. Hoe ver we komen en waar we besluiten te stoppen geen idee. We zien wel waar we uitkomen.

De eerste stop die we maken is bij een grote supermarkt. Schichtig dien we boodschappen, niemand aankijken, geen oogcontact maken want voor je het weet. Bij de “verse vlees”-balie vraagt Peet of er “koemkoemer” in de vleessalade zit. Een blik vol onbegrip is het resultaat. Tja zoals ik al schreef, Peet en vreemde talen.

We vervolgen onze weg langs de Moezel. Dit glinsterend lint in het heuvelachtige landschap is vandaag onze gids. Ze laat ons Duitsland op z’n mooist zien. Prachtige vergezichten en sprookjesachtige vakwerkdorpjes trekken aan ons voorbij en hellingen vol wijnranken. Ook de campings en camperplaatsen zijn dik gezaaid. We zien al vrij snel een mooie plek aan het water, twijfelen, maar besluiten, na x kilometer, toch maar door te rijden.

Dan zie ik in een flits een bordje langs de weg met iets van: “Achtung Hubschrauber” of zoiets. Ik kan er in de gauwigheid niets van maken. Dat lukt een bocht verder ineens veel beter. Een sproei-helikopter is daar bezig de wijnranken te besproeien op luttele meters boven de grond. Snel pak ik mijn camera en schiet wat plaatjes voordat Peet de ruitensproeiers aan moet zetten. Dat sproeit prima zo’n helikopter.

En verder slingeren we ons door het dal richting Koblenz. We komen bij Kues Bernkastel, leuk plaatsje met hoog boven het dorp een kasteel. Hier willen we even stoppen en zien of naar de burcht kunnen komen. Maar er zijn meer mensen die dezelfde mening zijn toegedaan en het is er dus behoorlijk druk. We zien echt geen mogelijkheid om de camper ergens kwijt te raken en keren dus, noodgedwongen, het plaatsje onze rug toe.

Ondertussen komt Cochem al op de borden, van horen zeggen weten we dat dit een leuk stekkie is. We besluiten door te rijden. Bij Ekirch stoppen we even voor de lunch en rijden daarna door naar Cochem. Ook daar is het ontzettend druk en op de camping daar staan ze scheerlijn aan scheerlijn. Doorrijden is dus het devies.

Maar helaas worden de overnachtingsplaatsen nu wat schaarser en de plekken die er zijn staan of overvol of hebben plek genoeg omdat de ligging ronduit beroerd is. Zo komen we uiteindelijk in Winningen. Daar ligt in de Moezel een schiereilandje met daarop camping Ferieninsel Winningen. Hoewel ook hier de eerste indruk is dat deze camping annex jachthaven tjokvol zit, vinden we hier op een bijna leeg veld een mooi plek pal aan de Moezel. Oh ja, op het moment dat we staan breekt de lucht open en staan we pal in het zonnetje. Snel zetten we de stoelen neer, ontpijpen de broeken (broeken met afritsbare pijpen!) en nemen pontificaal plaats in de zon. Heerlijk!