Mensen

Ondanks de grijze bewolking en het feit dat we vaker moeten klimmen dan gehoopt is het weer 'n mooie rit. Het is lastig om niet in herhaling te vallen, maar met dat klimmen komen ook prachtige vergezichten over bossen en ver gelegen dorpjes. Jammer dat iedereen achter ons daar niet van kan genieten, tijdens elke beklimming braken we zulke zware roetwolken uit, dat die nog het best te vergelijken zijn met plaatselijke mist. Voorbij Saarburg (daar zijn we vorig jaar nog geweest) breekt voor ons de lucht open en zien we, vandaag voor het eerst, blauw. Helaas is dat blauw van korte duur, als we op de camperplaats van Trier staan neemt het grijs het heft weer in handen en is het gedaan met de zon.

Nadat we de camper hebben geplaatst en hebben aangesloten, verorberen we het stokbroodje dat we vanochtend nog gescoord hebben bij de camping in Siersburg. Dat geeft ons mooi de tijd om bezig te gaan met onze favoriete bezigheid: mensen kijken.

Rechts verderop staat een, veel te dikke, Duitser z’n vrouw uit te foeteren. Onder het slaken van allerlei afkeurende geluiden en met z’n handen in z’n zijn slaat hij hoofdschuddend zijn vrouw gade terwijl zij het snoer van de geleende katrol volledig afrolt. Het arme vrouwsmens dacht er goed aan te doen omdat immers het snoer door een gat in de vloer van de camper naar buiten ging en nu dus weer terug moest. De man steekt geen hand uit en blijft luidruchtig van z’n afkeuring blijk geven. Gelukkig komt daar de eigenaar van de katrol de vrouw te hulp. Hij rolt rustig het snoer op en voert het andere eind met de stekker gewoon door het gat terug. Eind goed al goed.

Ondertussen zien we een drietal campers wel drie keer voorbijkomen op zoek naar de perfecte plaats. Maar wat is de perfecte plaats als de hele camperplaats bestaat uit verharde laantjes overdwars, waar aan weerszijde vier campers kunnen worden geplaatst aan een klein strookje groen? Sommige mensen hebben echt last van keuze stress. Maar wel vermakelijk om te zien.

Nu is het tijd om te voet naar het centrum te gaan. Via het fietspad langs de Saar en de Römerbrucke erover richting het centrum, alles bij elkaar zo’n 2,5 km. Vandaag dus een dag onder de mensen. Het is gezellig druk in Trier, wat vooral opval is dat er veel Nederlanders rondlopen. Verder heel veel mensen; dikke mensen, dunne mensen, mensen met knokkel knieën, met kromme neuzen, te strakke T-shirts en te modieuze schoenen.

Tijdens het winkelen kunnen we de regenbuien waarop we worden getrakteerd uitzingen in de één of andere winkel. Op de Hauptmarkt zoeken we een plekje op een terrasje om wat te drinken. Als we eenmaal zitten komen er naast ons een stel limbo’s zitten. Met z’n zessen nemen ze plaats en proberen, hoewel er twee rolstoelen en twee rollators mee zijn, voor iedereen een stoel te scoren. Eén vrouw uit dat gezelschap denkt dat iemand in een rolstoel, of achter een rollator niet alleen wat aan zijn/haar benen mankeert, maar dat dit ook je verstandelijke vermogen aantast. Oftewel zij regelt dat, en waar iedereen zit. Zit de ober op z’n huid voor de bestellingen, doet vervolgens de bestellingen voor iedereen. En als de ober komt met de drankjes, haalt ze die nog net niet van het blad af, maar wel gritst ze elke consumptie uit z’n hand om die vervolgens aan de rechthebbende eigenaar te overhandigen. Mag je raden wie, na afloop alles afrekenende?

Terwijl we daar zaten komt er een te dikke vrouw aanwaggelen. Ze is gehuld in een te strak T-shirt en het dragen van een BH is klaarblijkelijk aan niet haar besteed. Ze heeft het of uitstekend naar haar zin, of ze heeft het gewoon koud. Ik ben het haar maar niet gaan vragen. Vragen deed ze overigens zelf wel, ze ging links en rechts wat tafeltjes af voor E 0,50. Ze was hierin niet erg succesvol overigens.

Daarna bezoeken we de Dom van Trier, een ontzagwekkend gebouw. Groots en uitgebreid versiert met beeldhouwwerken. Als je als toeschouwer in deze tijd zo’n kerk bezoekt is dat heel indrukwekkend. Maar wanneer je stilstaat bij het feit dat dit soort pronkerige bouwwerken zijn opgericht in een periode dat iedereen straatarm was, bekijk je de rijkdom toch heel anders. Natuurlijk zorgde de oorspronkelijke bouw voor veel werkgelegenheid in de regio voor vele jaren, maar of dat opweegt tegen de grote tegenstelling binnen en buiten de kerk?

Ook de Porta Nigra bezoeken we. De naam Porta Nigra is te herleiden naar de steensoort die gebruikt is voor dit monument uit de Romeinse tijd, die heeft onmiskenbaar een donkere (zwarte) kleur, hetgeen zorgt voor een hele vreemde uitstraling. Het was ooit de noordelijke poort in de 6418 m lange stadsmuur en werd samen met de muur tussen 160 en 200 n. Chr. gebouwd.

We besluiten om tijdens ons bezoek toch nog een vleugje Italië mee te pakken en schuiven daarom aan in een Italiaanse Tretoria voor pasta en pizza. De pizza die ik kreeg was te groot voor het bord en het bord pasta van Peet was te groot voor haar maag. Maar het smaakte allemaal overheerlijk. Zo waande we ons toch nog héél even in Italië, al wordt de zon ondertussen wel node gemist.

Als we eenmaal terug zijn op een behoorlijke gevulde camperplaats rijden er nog steeds campers in de rondte op zoek naar dat ene plekje. Of ze dat ooit zullen vinden?