Tenslotte

Vandaag hebben we onze mini vakantie op Sicilië afgesloten. Om 5:45 ging de wekker en kon de ‘race’ tegen de klok beginnen. Doordat we gisteravond al gestart waren was het daarom eigenlijk al meteen een gelopen race. Rond half zeven lagen de koffers in de auto, was het huis leeg en konden we afscheid nemen van onze geweldige gastheer Mario, die half slaperig op onze stoep zat. Hij was speciaal, om ons uit te zwaaien, uit z’n bed gekomen. Na een hartelijk afscheid van hem en van Kiki reden we de poort uit.

Ondanks dat de TomTom al was ingesteld heb ik nogmaals gecontroleerd dat we inderdaad naar Comiso reden (en dat het inderdaad ook het juiste vliegveld was). De reis naar Comiso verliep zonder problemen en nadat we vlak voor het vliegveld de tank hebben gevuld nam ik alvast contact op met het autoverhuurbedrijf. Die zijn namelijk niet bij/op het vliegveld gehuisvest, zodat ze bijtijds aanwezig konden zijn.

Ook de inname van de huurauto ging soepeltjes. Geen gedoe over kilometerstanden, dat kon ook niet wat hadden onbeperkt kilometrage of over zogenaamde nieuwe schades. Al snel hadden we de handtekening op papier staan en konden we op pad naar de aankomst- en vertrekhal, ca 150m.

Daar hebben we eerst wat gedronken en wat gegeten. Het ontbijt hadden we even uitgesteld. Inchecken was niet nodig, dat is toch wel handig met dat online inchecken en ook de controle van de bagage ging als een trein. Altijd bijzonder die controle, want daar sta je dan op je sokken met de broek op de enkels. Want ja, èn de schoenen èn de broekriem moeten apart door de scan. Maar gelukkig staat iedereen er zo bij.

Terwijl we zitten te wachten bij de gate komt er een dame van RyanAir vragen of we Priority hebben. Op ons negatieve antwoord heeft zij ook een antwoord: een gele sticker aan het handvat van de koffer. Die moest mee in het ruim. Dat scheelt weer zeulen en zoeken naar een gaatje in de cabine.

Voordat de Boeing 737-800 van z’n plaats komt zijn we 20 min vertraagd. De vlucht verloopt zonder problemen, we hebben nauwelijks last van turbulentie. Natuurlijk het opstijgen en dalen gaat gepaard met het nodige slikken en kauwgom kauwen, al helpt dat nauwelijks iets. Met name Peet heeft hier nogal last van. Tja, en dan is het 135 minuten wachten totdat de wielen de grond weer raken en zelfs dat kan probleemloos gebeuren.

Als de deur van de cabine openzwaait blijkt ook nog eens dat we inderdaad op Vliegveld Weeze staan. Terwijl wij naar de aankomsthal lopen komen de mannen van de bagageafhandeling vrolijk toeterend voorbij en nog voordat we goed en wel bij de band staan gaat die al rollen en al snel komen onze koffers in zicht. We grijpen de koffers van de band, rekenen het parkeergeld af en buiten vinden we, nog steeds op dezelfde plek: de auto van Popco. Exact in de staat waarin we hem maandag, nogal gehaast, hebben achtergelaten.

Ook de deurvergrendeling werkt meteen en nog steeds passen alle koffers achterin. Op het commando van het contactslot start de motor en met een normaal tempo laten we Weeze achter ons. Op weg naar Doesburg! Onder een heerlijk zonnetje rijden we in ongeveer een uurtje naar huis waar we hartelijk begroet worden door Bart en Troy. Ook zij hebben genoten van onze vakantie, samen met de oppas. Willy nogmaals bedankt voor de goede zorgen. Zo zie je maar dat zo’n reisdag ook best wel zonder problemen kan verlopen.

Helaas is dit dus weer het einde van onze vakantie. Jullie blijven dus (voorlopig) geschoond van de (Spam)-mail van Waarbenjij.nu. Bedankt voor het lezen en voor de reactie. Tot een volgende vakantie!