Belgisch water en brood

Na dat uiteindelijk nog redelijk bijtijds de radio van de buurman uitging en we waren gewend aan het geknipper van z’n led-lichtslangen werd het toch eindelijk rustig op de Waasmunster camping. Met wat horten-en-stoten zijn we rond 8:15 het bed uitgegaan. We waren om onduidelijke redenen al rond zessen wakker, maar hebben ons toen nog maar een keer, en met succes, omgedraaid.

Er was geen brood-service op de camping en onze voorraad ontbijt-zooi was ondertussen zodanig geslonken dat we daar niet meer een fatsoenlijk ontbijt uit konden toveren. We moesten dus op pad en hebben onze eigen versie van water en brood bedacht. Eerst zijn we, voor het “water” naar Oostakker gereden. Daar hebben we zo’n 30 flesjes “water” gekocht bij Drankengeers. Allemaal uitsluitend vervaardigt door Belgische brouwers. Want zoals elke bierdrinker hoort te weten was bier in de Middeleeuwen dé vervanger voor drinkwater, omdat dat vaak van twijfelachtige kwaliteit was.

Daarna hebben we bij een bakker, een soort bruinbrood, twee croissants en twee gebakjes gehaald. Nu nog op zoek naar een leuk plekje om ons ontbijtje te veroberen. En dat was lastiger dan verwacht, zeker omdat Petra het gaspedaal weer onder d’r voeten voelde en de eerste parkeerplaats pardoes voorbij zoefde. Maar de volgende zag ze wel op tijd, maar of we daar acheraf blij mee moesten zijn?

Deze parkeerplaats had nog het meeste weg van een vuilnisbelt. Al lag de vuilnis niet verspreid, maar geconcentreerd bij de vele afvalbakken, er lag genoeg om al die bakken nog twee of drie keer te vullen. Van alles was bij deze bakken gedumpt. Ik vermoed dat een vrachtwagenchauffeur z’n vrachtauto opnieuw gestoffeerd heeft ter plekken. Want er lagen complete rollen gebruikte vloerbedekking bij één van de bakken. De vuilnismannen die met hun vuilniswagen de boel aan het opruimen waren hadden daar waarschijnlijk een dagtaak aan. Kortom, een romantisch plekje om je ontbijt te gebruiken.

Daarna zijn we doorgereden richting Tervuren. Gewoon omdat we ooit hadden gehoord dat het er mooi zou zijn. Dus via de snelweg om Brussel heen en via de secundaire weg naar Tervuren (en niet Tervueren, zoals in Bart z’n type-aanduiding staat). Het leek inderdaad een leuke plaats, maar er was geen parkeerplaats voorhanden voor de camper in het centrum en de bordjes “P” hielden ineens op en ineens reden we Tervuren weer uit. Alsof iemand de deur achter ons dicht deed, er werd nog net niet geroepen: “Bedankt hè!”.

Dus gingen we verder, eerst binnendoor naar Leuven en zo door naar Boutersem en Tienen. Terwijl we deze laatste plaats op de borden zagen verschijnen hoorden we net een item op de radio over werknemers van Bosch die in Tienen hun vestiging had gesloten. Er was een overeenkomst gesloten tussen de vakbonden en Bosch dat alle werknemers van 53, en ouder, in aanmerking zouden komen voor een brugpensioen. DRIE-EN-VIJFTIG jaar en ouder!?!?!? Ik denk dat ik toch maar in België bij Bosch ga solliciteren.

Overigens zijn we ondertussen druk bezig geweest om een camping te vinden. Maar klaarblijkelijk is in België het beroep van campingbeheerder een zwaar onderbelicht beroep. Want niemand lijkt het te willen worden. Het gevolg is dat er gewoon veel te weinig campings zijn in het binnenland. We kunnen niets vinden op aanvaardbare afstand.

Dat zoeken valt overigens om een andere reden ook niet mee en dat is de kwaliteit van de Belgische wegen. Of eigenlijk het ontbreken aan kwaliteit. Kilometers lang denderen we over betonwegen en werkelijk alles in de camper trilt, rammelt of bonkt. Het is net of je met een compleet straatorkest op pad bent. Zelfs de onverharde landweggetjes in Nederland zijn nog beter dan de doorgaande routes hier in België.

Kortom België:
- een mooie omgeving;
- nul campings en
- vreselijk slechte wegen

We hebben dus de TomTom ingesteld op een camping in Epen, helemaal in het zuiden van Zuid-Limburg. Vooral het laatste deel vanaf Henri Chapelle richting Epen is wonderschoon. Totdat we door TomTom een weggetje in gestuurd worden dat nauwelijks breder is dan de camper, met aan weerskanten een hek én nota bene tweerichtingsverkeer. Dat gaan we dus niet doen.

We draaien om en zo’n 4 km lang roept TomTom: “Probeer om te draaien”. En al die tijd is er geen enkele mogelijkheid om via een linksaf, linksaf weer in de juiste richting te komen, de richting van Epen. Des te vervelender was dat we de camping aan het eind van het weggetje dachten te zien liggen. Uiteindelijk snapte Tom of Tom het en werd de route her berekend en waren we verlost van het “Keer om”.

We melden ons bij de receptie van Tergracht, de camping waar ik jaren geleden met Johan en René een lang weekend heb gestaan, en ………. Krijgen te horen dat ze geen plek voor ons hebben. Maar, zo meldde de dame, misschien onze buren wel. Gelukkig was de naburige camping echt letterlijk de buur, van de ene receptie naar de andere was het 10-15 meter lopen. Gelukkig had deze camping wél een plekje voor ons. We staan nu op camping “Kloot viool”, ehh sorry “Zink viooltje” en staan heerlijk in het zonnetje.

Op ons plekje worden we hartelijk welkom geheten door Willem. Willem is reuze blij met z’n nieuwe buren. Hij springt tegen ons op, kwispelt vrolijk en gaat onmiddellijk op z’n rug liggen. Willem is de vier maanden oude teckel van onze buren en een leuk, eigenwijs beestje.

Omdat we geen zin hebben om te koken gaan we in Epen, bij de 4 jaargetijden een hapje eten. We bestellen “de Preuverij”, een soort verrassingsmenu van drie gangen. Het smaakt allemaal heerlijk. Bij elke gang leek de kok te willen laten zien wat hij allemaal kan maken, zo had je telkens verschillende soorten ‘hapjes’ op je bord die op wonderlijke wijze combineerden.

Wat trouwens ook op wonderlijke wijze combineerde was een stel dat op een gegeven moment voorbij kwam. Hij, een man van op z’n vroegst achter in de vijftig, maar waarschijnlijker is voor in de zestig, kwam hand in hand aanlopen met een jongedame die maximaal de helft van zijn leeftijd was. De mannelijke helft van een ander stel op het terras vond dit waarschijnlijk wel erg interessant.

Hij zat achterste voren in z’n stoel, de mond nog net niet open. Ongegeneerd zat hij het span aan te gapen, terwijl deze de menukaart in de vitrine stonden te bekijken. Totdat de jongedame z’n blik beantwoordde. Plotsklaps was er een wolk, of iets dergelijks, die z’n aandacht trok, want als door een wesp gestoken verplaatste hij z’n blik naar de lucht. Zo grappig om te zien. Ook toen het stel zich settelde op het terras kon hij z’n ogen niet van hen af houden. Als of hij dacht: “Waarom is het jou wel gelukt en zit ik hier met die ……?”

Deze camping wordt ons domicilie de komende dagen, we gunnen de camper even rust en blijven hier lekker staan. Het dorp is op fietsafstand, het is zelfs lopend te doen, de omgeving is geweldig en we kunnen van hieruit, zo weet ik uit ervaring geweldige wandelingen maken. Hierover later dus meer, vanuit Epen.

Route: Waasmunster, Oostakker, (snelweg) Tervuren, (binnendoor) Leuven, Boutersem, Tienen, (snelweg A3, ri Luik) en binnendoor via Henri Chapelle en Hombourg, Epen