Eindelijk

Weersvoorspellingen, daar doen we niet meer aan. We hebben besloten om vrijdag hier weer te vertrekken. We hebben de TomTom laten bepalen hoelang we over de terugweg naar huis doen met de optie “Vermijd snelwegen” aan. Na heel veel rekenen, hij heeft ruim 3,2 miljoen wegen ‘geanalyseerd’, komt dat neer om 15 uur rijden. Als we dus vijf dagen lang elke dag 3 uur rijden, hoeven we geen moordend tempo aan te nemen. Zo hebben we tijd genoeg om te genieten van andere zaken, onderweg of op de camping. Bovendien als het slecht weer is kunnen we makkelijk één of meerdere uren toevoegen aan de reistijd zonder dat we direct de hele dag in de auto hoeven te zitten.

Maar vandaag is het donderdag en bij het opstaan, enigszins bijtijds, we willen naar de markt in Albertville, is de lucht egaal zachtgrijs (ik probeer het nu wat mild, genunanceerd en poëtisch te brengen). Er is geen enkele poging te ontwaren van de zon die z’n weg probeert te vinden door dit grijs. Geen enkele andere kleur valt er te ontdekken. Het enige blauw dat we zien is het blauw met daarin de tekst: “Toilettes – Toilet Block”. Positief is dan nog wel het ontbreken van ‘De druppelaar in de hemel’. Geen ritmisch getik, geen natte zooi of iets dergelijks.

Omdat ik mijn trouwe schare lezers al enige dagen niet heb kunnen bereiken, door het ontbreken van een deugdelijke WiFi-verbinding, geef ik vandaag mijn luxe ontbijt met croissants op voor McMuffins en Wifi. Samen met Marleen en Petra genieten wij van een “culinaire” ontbijt bij de Mac vlak voor Centre Ville van Albertville (dat rijmt, maar dicht niet). Vandaag bezoeken we de markt in Albertville en bezoeken, en passant, ook nog even het centrum van de stad.

Groot is onze verbazing als, onderweg naar Albertville het grijs uiteenwijkt en plaats maakt voor een vreemde blauwe kleur, een soort hemelsblauw, en een vreemd soort licht dat ons lijkt te verwarmen. Uit latere navraag blijkt dat dit vreemde licht afkomstig was, en is, van de zon. Eindelijk!

De oplettende lezer is misschien al opgevallen dat de naam van Johan ontbreekt in het voorgaande. Dat klopt inderdaad, hij heeft z’n stalen ros bestegen, ontbeten bij de Boulangerie in St Pierre d’Albigny en komt achter ons aan via een alternatieve route. We treffen elkaar op de markt. Een relatief klein marktje voor een stad van de stature als Albertville.

We zwerven nog even door de stad maar besluiten al snel om, gebruikmakend van de siësta in Albertville weer terug te keren naar de camping om daar te genieten van het mooie weer en om de voorraad schone onderbroeken weer aan te vullen (de onvolprezen Tupperware-wasemmer gaat weer z’n magische kunsten vertonen).

Maar dat blijkt allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Op de terugweg wordt, ondanks verwoede aanwijzingen van het navigatiesysteem, de afslag naar St Pierre genegeerd, komen we terecht op de tolweg en kunnen we deze pas verlaten als de Fréjus-tunnel al op de borden staat (geintje Marleen!). Wanneer we de weg naar de camping weer hebben gevonden, passeren we Johan op z’n fiets en de afslag naar de camping. Het wil nog niet echt lukken met de terugweg. Gelukkig is er verderop nog een afslag en zo komen we uiteindelijk toch nog voor Johan op de camping terug.

Van de overgebleven stokbrood maken we brochettes; groene pesto, stukjes tomaat, plakjes mozzarella en wat Italiaanse kruiden. Al is het wat lastig doseren met de kruiden, want tijdens het klaarmaken van de brochettes wordt ook het gras gemaaid. Met een bepaald niet fluisterstille breedmaaier (een diesel) wordt het gras gemaaid. Het gras dwarrelt ‘vrolijk’ door de lucht, waardoor het niet duidelijk is wat nu Italiaanse kruiden zijn en wat gras. Maar eerlijk is eerlijk, de brochettes smaken heerlijk, nadat ze in ons oventje zijn geweest.