Twee gezichten

D-day was natuurlijk oorspronkelijk een (flink) aantal geleden, maar vandaag hadden wij de onze. Hoewel het vandaag zonnig is in San Valentino all Mutta besluiten we vandaag om de bestemmingen Firenzuola en Cinque Terre even te laten voor wat het is. De weersvoorspellingen zijn daar gewoon niet goed genoeg. In het zuiden van Frankrijk zijn die voorspellingen gewoon beter. Die kant we dus, uiteindelijk, op. Geheel tegen de ‘afspraak’ willen we vandaag toch de snelweg gaan gebruiken om via Trento, Bolzano, Verano en dan Milaan richting het Franse land te gaan. We willen niet hoger doorsteken omdat we dan:
a) Door Zwitserland moeten, is een vignet kopen
b) Door de bergen moeten

Het eerste stuk rijden we, omdat er geen snelweg is, binnendoor en bij Trento zouden we de snelweg (tolweg) nemen. Door een spelling van het lot misten we de juiste oprit en ging het verder via de provinciale weg. Onderweg komen we gevieren onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat dit eigenlijk gewoon veel leuker is, ondanks dat de kilometers minder snel onder de wielen door schieten.

Tijdens de koffiebreak in Salorna besluiten we dan ook om de rit verder voort te zetten op deze wijze en zo raken we kilometer na kilometer steeds meer verslingerd aan de SS12. we gaan overigens niet verder voordat Johan klaar is met het ‘ontpijpen’. Al gaat dat deze keer niet zo soepel, Marleen moet een handje helpen. (ontpijpen is het verwijderen van de broekspijpen van een, onder kampeerders zo geliefde, afritsbroek).

Maar even imposant zijn de rotsformaties waar we het tweede deel van de rit tussendoor rijden. We komen in Rovereto langs een supermarkt en doen daar onze boodschappen. We blijven de Adige volgen door het dal en besluiten rond 15:30 – 16:00 om een camping te gaan zoeken.

Dan steekt echter het tweede gezicht van deze dag de kop op. Het wil geruime tijd niet lukken om een camping te vinden. We zitten inmiddels ter hoogte van het Gardameer, dat ligt aan de andere kant van de bergketen die we aan onze linkerhand hebben. We verspelen ruim een uur met zoeken en heen en weer rijden. We komen terecht op echter camperplekken, daar kunnen we de tent van Johan en Marleen niet kwijt. Maar ook staan we op een gegeven moment midden in Ala als TomTom roept: “Bestemming bereikt”. Stomverbaasd kijken we elkaar aan.

Alternatieven zijn eigenlijk niet voorhanden. Sommige bestemmingen zijn volgens de TomTom op luttele afstand. Maar wanneer je de route laat berekenen is die vele malen langer en zijn we meer dan een uur onderweg. Daarom besluiten we uiteindelijk om gewoon door te rijden naar Verano.

Kort voor Verano komen Johan en Marleen met het idee om toch maar koers te zetten naar het Gardameer, of all places. Als er één bestemming is die niet om m’n verlanglijstje staat dan is het wel het Gardameer. Trouwens op Johan z’n verlanglijstje staat ie ook niet. Maar hier zijn er in ieder geval genoeg campings. Bovendien zijn we het inmiddels wel zat, de klok is al ruim de vijf gepasseerd (= 17:00) en we willen de motoren, en onszelf, rustgeven.

Na een soort zegetocht door Bordelino, tot twee keer toe komen we op hetzelfde doodlopende stuk waar volgens de borden een camping zou moeten zijn, alleen het laatste bord lijkt te ontbreken. De stemming in beide auto’s van de bestuurders begint op een gevaarlijk laag peil te komen. Maar uiteindelijk vinden we, meteen op de eerste camping, Inter Continentaal, een plek met zicht op het Gardameer. Dat ik dat nog moet mee maken.

Maar aan de andere kant zijn we blij dat we deze ‘mijlpaal’ weer gehaald hebben en het kampement weer kan worden opgezet. Daar worden we ook steeds sneller in. Na de zelfgekookte maaltijd keert de rust terug op het plekje. Dat wil zeggen, terwijl ik dit stukje schrijf speelt er, aan de rand van het meer een bandje. We luisteren naar de muziek en vermaken ons met de slechte engelse uitspraak van de zanger. Het lijkt zo een heel nieuwe taal.

Zoals het er nu voorstaat blijven we hier twee nachtjes en maken we er morgen echt een rustdag van. Hoewel je natuurlijk nooit weet hoe zo’n dag verloopt. We maken dus zo min mogelijk plannen, daar is het overigens veel te warm voor. Ondertussen paraderen de dametjes hier voorbij op hun paasbest en hooggehakt voorbij. Het feest kan beginnen.