Einde aan het grijs

Gisteren na het verlaten van de Mac en het aanschouwen van de wolkenband die over Duitsland trekt verleggen we, voor zover TomTom dat al niet gedaan had, naar het westen. Daar is de kans het grootste dat we onder het wolkendek vandaan te komen. Richting Stuttgart en daarna Karlsruhe zien we (eindelijk) een lichte strook in het grijze zwerk. Het loopt nu rond de klok van zevenen. We besluiten tot ca. 19:30u door te rijden en dan te kijken hoe of wat.

De lichte strook tussen het grijs komt ondertussen sneller dichterbij dan gehoopt. Via de TomTom zoeken we een camping. Ik kies de eerste uit de rij, op een afstand van 22,4 km. Meteen dirigeert TomTom ons van de snelweg af, de volgende op. Waar we bij de eerste de beste afslag weer terugkeren op deze weg om daarna, tot onze verbazing ook weer terug te willen keren op de volgende snelweg. Ook is de afstand naar de beoogde camping ineens opgelopen tot ruim 43 km.

In een split-second beslissen we nogmaals het rondje te maken maar nu aan het eind van de lus door te rijden in plaats van terug. Even verderop proberen we het opnieuw. Nu met een andere camping. Dit gaat beter en na ca. 30 min. staan we in Catw bij camping Schwaztwalderbirck.

Het bordje: “Anmeldung im Stubble” geeft aan waar we moeten zijn. We stappen binnen in een soort jaren 70 kroeg. Rechts van ons zit een man, in clubkleuren, voetballen te kijken. Recht voorons kijken vier bierbuiken ons aan vanaf de bar, gehuld in een wolk van sigarettenrook en daarnaast achter een tafel, zit een beeldvullende dame die gilt: “Rosie, es gibt leute für Sie!”.

Vervolgens verschijnt achter de bar een klein, grijs vrouwtje die ons allervriendelijkst toespreekt .ze komt zo bij ons. De getatoeëerde bierbuiken hebben hun aandacht alweer bij hun glazen. Buiten zien we de bouwsels staan van wat ooit begonnen is als caravan. Waar zijn we terecht gekomen?

Maar dan komt het dametje achter de bar vandaan, geeft aan dat ze wel en plek voor ons heeft en gaat ons, de door haar bedachte plek laten zien. Een plek met een tegelplateau, voor de camper, en een grasveldje, voor de tent. Ze geeft aan dat we ons eerst maar moeten gaan settelen en dat het papierwerk wel daarna kan. Voor een overnachting is dit een prima plek en we manoeuvreren de camper op z’n plek en schudden de Quecha-tent uit z’n hoes.

Ondertussen is het sanitair geïnspecteerd. Het ziet er netjes uit. Wel hokjes uit het Oostblok-tijdperk, met stalen profielen en, saillant detail, de toiletten zijn voorzien van (gevulde) asbakken; bijzonde!. Maar de douches zijn lekker warm en ruim dus tevreden slaan we ons kamp hier tijdelijk op.

Eigenlijk was het de bedoeling om na vannacht ergens een droog plekje te zoeken voor een nacht of twee om daarna in een rustig tempo af te zakken naar huis. Maar één van onze ‘gasten’ heeft aangegeven het heel aantrekkelijk te vinden om door te gaan naar huis. Een gevalletje heimwee.

Dus vandaag hebben we voor de laatste keer deze vakantie de boel opgebroken en gaan we op weg naar huis. Nog 520 km te gaan. We staan dus op het gemak op, vouwen de Quecha-tent weer op, eten tosti’s voor ontbijt en om 9:30u rollen we uit de poort van deze bijzondere camping. Maar wel één die zeker z’n nut had als overnachtingscamping. We gaan naar huis!