Een dag vol ...

Vandaag was een bijzondere dag. Bijzonder omdat we vanochtend wakker werden gewekt door de stromende regen, al met al heeft het ruim 24 uur lang onafgebroken geregend. Dat heeft niet al zijn weerslag (letterlijk) op de bodem, het park dat wij gebruiken als camping is ondertussen veranderd in een centimeters dikke modderpoel. Midden in die modderpoel staan caravans en campers, kleine, maar vooral veel grote.

Maar die regen heeft ook zijn weerslag op het humeur van eenieder. Want rondlopen in de regen met je voeten in de modder, wachtend op je beurt is dan opeens minder leuk. Dat het, door de organisatie, opgestelde tijdschema ook aan alle kanten uitloopt waardoor de wachttijden oplopen helpt draagt daar ook niet aan bij.

Eindelijk rond een uur (13:00u!!!) is het zover dat het team waarin Prisca loopt aan de beurt is. Nog steeds is de lucht zwanger van het regenwater. Gespannen wordt aan de kant de verrichtingen gevolgd van de Nederlandse Junioren. Wij zijn, uiteraard, met name benieuwd hoe Troy zich gaat houden in de regen op het natte gras.

Prisca start als tweede, de eerste uit het team heeft een Diskwalificatie gelopen. Dan start Prisca, inderdaad Troy zal vandaag niet als snelste uit de bus komen. Maar nu weer is het een ‘steady’ rondje. Vergeef me dat ik de details kwijt ben van het rondje maar het was vandaag een dag vol. Wat ik wel weet, dat zal ik nooit vergeten, is dat Prisca wederom een foutloze Jumping heeft gelopen. Door het gemis van snelheid bij Troy loopt ze wel tegen een tijdfout op. Maar ze is uit eindelijk de enige uit het team die geen Dis loopt. Daardoor staat het team om de 38e plaats van de 46 deelnemende teams.

Weer is wachten. Wachten op beter weer, een aantal malen lijkt de lucht op te klaren maar stoppen met regenen wil het maar niet. Totdat het tien voor drie is. Eindelijk wint de zon het van de regen en wordt het zowaar warm. Maar ook wachten op het volgende rondje. Het Vast Parcours moet nog gelopen worden.

Het duurt nog tot een uur of vijf voordat het team van Prisca eindelijk het laatste rondje mag verkennen. Een technisch uitdagend parkoers, een kolfje naar haar hand dus. Weer start ze als tweede van het team. De start is weer als vanouds, Troy komt weer lekker vlot uit de startblokken en laat zich keurig of de eerste twee hindernissen sturen de tunnel in. Nu is het richting palen. Deze staan vlak langs de rand van de ring, daar waar ik klaar sta om wat foto’s te maken. Bij de nadering van de palen duik ik weg achter een aantal andere toeschouwers. Ondanks dat lijkt Troy toch even te aarzelen halverwege de palen. Maar Prisca grijpt bijtijds in een loodst hem kundig verder door de palen. Nu gaan ze in een grote bocht links om over een drietal hoogtesprongen. Pris blijft netjes aan de binnenkant en brengt Troy naar de vierde hindernis. Hier moet ze wisselen, ze stuurt Troy om de hindernis heen en blijft zelf aan de andere kant. Alles gaat nog steeds goed. Via de breedtesprong komen we weer in het midden van het veld uit. Via wip en schutting en een serie hoogtesprongen naderen we de finale. Voordat de race naar de finish kan worden ingezet moet eerst nog een zogenaamde “out” worden gedaan. Hierbij moet Prisca Troy voor zich uit wegsturen om een hindernis heen en hem over dezelfde hindernis terug laten springen. Ook dit gaat goed nu nog de kattenloop, beide raakvlakken gaan goed en ook de laatste sprongen gaan probleemloos. Het vierde foutloze rondje is een feit. Voorwaar een prachtige prestatie.

Ook de twee teamleden na haar lopen een mooi rondje, één foutloos en één met één foutje. Dit zorgt ervoor dat ze het Vast Parcours eindigen als 15e. Deze beide resultaten leveren overall een 30e plaats op.

Na een snelle pizza, we hebben slechts een half uur om deze karrenwielen (wat zijn die dingen groot zeg!) is het tijd voor de prijsuitreiking en de sluitingsceremonie. Alle praatgrage hotemetoten zijn weer aanwezig. De ellenlange tijd die ze nodig hebben om zich voor te bereiden vullen de Nederlandse supporters met luid gezang. De bekende liedjes en onze vaste yell zorgen, in ieder geval binnen het Nederlandse kamp, voor de nodige stemming. Helemaal als iemand van de organisatie de microfoon overhandigt aan een van de “lead-zangers”. Ik ben alleen bang dat ik morgen nauwelijks meer een stem over heb.

Na alle officiële plichtplegingen is het tijd voor ons eigen feestje. Eerst wordt de Nederlandse ploeg gehuldigd en worden de coaches bedankt voor hun inspanningen. Na zo’n beetje elke uitgesproken alinea werd onze vaste yell gebezigd. Het laat zich raden dat de stemming opperbest was.

Het geheel werd afgesloten in de feesttent op het terrein. Hier hadden de hotemetoten zich teruggetrokken. Hun rust werd wreed verstoord door een stelletje herrieschoppers die onmiddellijk met het meubilair gingen slepen om te zorgen dat alle ouders, kinderen en coaches bij elkaar konden zitten. Gezamenlijk hebben we hier nog wat gegeten. Tenminste dat wil zeggen de meeste van ons. Wij waren de, veel te snel, verorberde pizza nogmaals aan het verteren. We hebben dus bedankt voor de te grote schnitzel met patat en de iets te zure kartoffelsalat.

Zo werd een dag vol regen, zonneschijn, emotie, herrie en gezelligheid op passende wijze afgerond. Morgen gaan we kijken of we de auto’s, caravans en campers uit de modderpoel kunnen bevrijden. Maar nu laat ik het feestgedruis voor wat het is en zet ik hier een punt achter het verhaal.