Oranje Boven

Vandaag, op Koninginnedag, gaa we nog één keer naar de KC Assen. Vandaag is het de beurt aan Prisca en Troy om (wel) een aansprekend resultaat neer te zetten.

Ook vandaag zijn Petra en ik iets voor de wekker wakker. Voorzichtig de ogen openend hebben we in de gaten dat de dag in ieder geval met zon begint. Eenmaal met het hoofd buiten de tent bliljkt dat inderdaad het geval. Petra en ik zoeken de douches op, in de hoop dat we vandaag wel warm water zullen hebben. Gelukkig worden we niet (helemaal) teleurgesteld. Het water is lauw/warm, maar in ieder geval een hele verbetering ten opzichte van gisteren. De routine van opstaan en klaar maken voor vertrek gaat vandaag weer iets beter dan gisteren, maar echt gesmeerd loopt het nog (steeds) niet. Rond achten verlaten we de camping.

Vandaag wordt onze tweede tent bevolkt door Willy (met Red) en Wendy (met Spike) zij zijn ook degene die straks Prisca naar huis brengen. Op het moment dat de parkeerhulp ons onze plek aanwijst gaat de telefoon van Petra. De dames zijn ook gearriveerd en vragen zich af welke tent ze mogen “bezetten”.Gezamenlijk betreden we het strijdperk. Alles onder het genot van een heerlijk zonnetje.

Prisca moet starten met het Vast Parcours. In tegenstelling tot gisteren heeft Martin, de keurmeester, een heel leuk parkoers neergezet. Uiteraard moest ik eerst mee om te verkennen. Hoewel Prisca inmiddels prima weet hoe ze moet lopen en het verkennen eigenlijk prima zelfstandig kan doen, vindt ze een beetje steun nog altijd prettig. Na het verkennen is het wachten geblazen op het moment dat ze mag starten. Gelukkig kent de Small en de Medium-klasse (waarin Troy loopt) geen groot deelnemersveld, dus het wachten duurt niet lang.

Wat in ieder geval opvalt is de gretigheid waarmee Prisca op het moment bezig is met haar sport. Er wordt serieus verkent, ze herkent de valkuilen, maar ook buiten het veld is ze serieus bezig. Gaat niet met Troy in de volle zon staan wachten op het moment dat ze mogen starten, maar zoekt een schaduwrijk plekje op, geweldig leuk om te zien.

Deze instelling werpt dan ook z’n vruchten af, het Vast Parcours was een zeer fraai rondje, goed gestuurd door Prisca. Klein schoonheidsfoutje waren de paaltjes (weer die paaltjes) waar ze net iets te veel vaart maakte waardoor Troy uit de palen kwam. Leuk is wel dat je tijdens het lopen van Prisca merkt dat ook het publiek langs de kant oppikt dat er iets leuks aan het gebeuren is. Er wordt dan ook luidkeels gereageerd als het goed, of fout gaat. Uiteindelijk bleek dit rondje goed voor een 5e plek.

Hierna zijn we lekker in het nabijgelegen bos gaan wandelen en, eerlijk is eerlijk, even genoten van de koelte die de schaduw daar bood. Op het veld, in het zonnetje is het ondertussen behoorlijk warm geworden. Terug op het veld is het bijna meteen tijd om de Jumping te verkennen.

Ook nu moet Paps weer mee, maar ook haar trainster staat klaar in het veld om te assisteren. In eerste instantie vindt Prisca dat wat intimiderend, maar ze gaat toch haar gang en verkent samen met mij het parkoers, .gade geslagen door de trainster. Zij had de hele situatie ook overzien en hield zich even op afstand. Wel vergewiste zij zich ervan dat Prisca de juiste oplossingen bij de ‘problemen’ in de het parkoers bedacht, echt grote klasse.

Ook deze voorbereiding resulteerde in een heel fraai rondje (meer gemeten naar de mate van samenwerking en de inspanningen van Prisca om Troy optimaal te motiveren). Helaas was een onwillig BH-bandje de oorzaak van een foutje op de palen. De slurf, een soort dichtgevallen tunnel van zwaar donkerblauw zeildoek, zorgde voor veel tijdsverlies omdat Troy, waarschijnlijk mede door de warmte, veel tijd nam om door de tunnel te komen. Al met al was dit rond goed voor een 10e plek.

Helemaal als laatste was Pris op het laatste parkoers, het Spel, aan de beurt. Ook hier weer een herhaling van zetten. Een gedegen en gedreven voorbereiding, een fraai rondje, maar niet beloond met een fraaie rangschikking. Scherprechter was weer de slurf, gezien de hitte ook eigenlijk niet echt verwonderlijk. Nu wilde Troy na de eerste poging niet meer door de sluf totdat iemand het eind van de slurf open hield. Daarmee was de Diskwalifacatie een feit. Maar desondanks mag Prisca trots zijn op wat ze vandaag heeft laten zien. Wij zijn dat in ieder geval wel.

Nog een bericht van het European Open-front; er is een kleding sponsor gevonden en alle deelnemende kinderen worden helemaal in pak gestoken. Prisca krijgt 2 shirts, een (hockey)-rokje, een lange broek en een vest of jasje. Alles voorzien van bedrukking, helemaal gaaf dus.

Na afloop van de wedstrijd, na het opbreken van ons tijdelijk kampement bij de KC Assen, kwam het onvermijdelijke afscheid. Prisca ging immers met Willy terug naar Doesburg. Ons meisie had het er zwaar mee, met betraande ogen nam ze plaats achterin de auto en met een paar kushandjes als laatste afscheid verdween ze uit zicht.

Terug op de camping hebben wij eerst de auto achterin gereorganiseerd, Prisca d’r bed geannexeerd voor Bart z’n bench en zo wat meer ruimte gecreëerd in de vouwwagen. Vervolgens dit verhaal aan de computer toevertrouwd om daarna een McDonalds met een bezoek te vereeren. Naast eten hebben ze daar tenminste ook WiFi en kunnen we het verhaal van vandaag en gisteren naar onze “lezers” sturen. Morgen, na het uitslapen, gaan we beginnen aan de 5e etappe van het Pieterpad: Rolde – Schoonloo. Daarover later meer in dit theater.