Kat met een U

Vandaag is het aan Bart en mij om te zien of de opwaartse lijn uit ’s Gravenzande door gezet kan worden. Op een, voor een wedstrijddag, comfortabel tijdstip staat de wekker. Zeven uur is het de bedoeling dat we opstaan. Slechts acht minuten te vroeg zijn we wakker. Het ochtendritueel kan beginnen.

Al snel blijkt dat de routine flink wordt gedwarsboomd door het feit dat we voor het eerst in deze setting op vakantie zijn. In deze setting betekend in dit geval dat en de honden mee zijn en Prisca in de vouwwagen slaapt. Hierdoor wordt behoorlijk wat ruimte opgeslokt door de bench van Bart; en kunnen er (bijna) geen spullen op het bed waar Prisca nu slaapt. Bovendien hebben we nu een klein vrieskastje bij ons voor het vlees van de honden en kan daardoor een grote grijze bak met allerlei campinggerei ook niet onder de koelkast staan. Daar staat de vriezer immers.

Kortom de voortent van de vouwwagen staat eigenlijk (te) vol, je kunt je kont er niet keren. Petra gaat in het keukentje aan de slag terwijl ik vertrek naar de douches. Daar aangekomen wordt ik verwelkomt door het geklater van water. Een bemoedigend geluid, ze werken dus blijkbaar. Ik vind een lege douche, sluit de deur, ontdoe mij van overtollige kledij en draai vol verwachting de kraan open.

Als er echter na enkele minuten nog steeds geen warm water te bespeuren valt, lijkt dit toch een soort valse start van de dag te worden. (ik moest eens weten). Ik besluit niet onder de douche te stappen en was mijzelf met behulp van een washandje. Dan maar geen”echte” vent.

Terug bij de vouwwagen is daar ook alles inmiddels al in vol bedrijf en om de zaak niet te overbevolken begin ik alvast wat zaken, inclusief de honden, naar de auto te brengen. Langzamerhand komt er wat schot in de zaak, al lukt het ons niet om om acht uur op het veld te staan om Gineke te wijzen welke tent ze vandaag kan gebruiken. Zij meldt zich dus per mobiele telefoon en vraagt, tot groot vermaak van de omstanders daar, welke tent van “haar” is. Dan werken aanwijzingen als: “die groene” (de tent is maar in twee kleuren gemaakt en er staan er inmiddels tientallen van op het veld) alleen maar op de lachspieren van diezelfde omstanders. Uiteindelijk lukt het om Gineke bij de juiste tent te krijgen en om zelf ook op weg te gaan naar de wedstrijdlokatie.

Daar aangekomen zagen we al van verre dat de auto’s her en der geparkeerd staan. Het leek erop dat we vandaag al een etappe van het Pieterpad moesten gaan lopen. Maar bij aankomst bij het veld bleek dat de busjes wel op de parkeerplaats bij de ingang mochten parkeren. Terwijl de ‘gewone’ auto’s dus verderop langs de weg moesten staan. Een meevallertje dus.

Kort nadat we ons langs het veld geïnstalleerd hadden werd het sein “Verkennen” gegeven. Hordes wedstrijdlopers bestormden het veld om te zien wat de keurmeester ons ging voorschotelen. Een vreselijk parkoers was het; met veel omhalingen, afwijkingen van de logische lijn en nauwelijks ruimte om even lekker ‘gas-te-geven’. Mopperend en wel heb ik het parkoers verkend, maar ondanks het feit dat we ruim de tijd kregen om de zaak te verkennen, werd ik er niet gerust op. Bovendien was Bart ook een beetje uit z’n “comfort-zone” door het verblijf in de vouwwagen en de bench.

Nu was het wachten, met startnummer 70 kun je rekenen op ongeveer een uur tot 70 minuten voordat je aan de beurt bent. Ondertussen konden Bart en Troy worden uitgelaten en kon ik, langs de kant van het veld nogmaals doornemen wat ik allemaal wilde/moest doen om enigszins fatsoenlijk door te komen.

Eindelijk we staan aan de start, ditmaal geen afstandstart, maar desondanks krijg ik Bart niet lekker in positie. Hij draait telkens een kwart slag als ik hem wil neerzetten, hij zit dus niet met z’n gezicht naar de starthindernis. Eindelijk gaat het fluitje en kunnen we van start. Ondanks z’n rare positie gaat de starthindernis goed, omhalen en oplijnen voor de wip gaat goed, de wip gaat ook goed. Maar dan krijgt Bart verderop in het parkoers de tunnel in de gaten. Geen acht slaand op mijn aanwijzingen, die overgaan in roepen, die overgaan in …., verdwijnt hij de tunnel in: Diskwalificatie. Toch probeer ik het rondje af te maken, maar de Bluetooth-verbinding tussen Bart en mij lijkt ernstig gestoord. Hij gaat z’n eigen weg en na een krachtterm besluit ik de finish op te zoeken. Kat met een U dus.

Snel daarna staat het nieuwe parkoers al klaar en kunnen we ook deze gaan verkennen. Al na het eerste verkenningsrondje verlaat ik de ring en gooi mijn handdoek er terug in. Wat een K-parkoers! Gezien de ervaringen van zojuist en mijn gemoedstoestand, ik ben niet echt super cool, besluit ik om NIET te gaan lopen. Nu hebben we wel ruim de tijd om even in het bos, samen met de hondjes te gaan wandelen.

Als we terug komen van de wandeling staat inmiddels het laatste parkoers op het veld. Hoewel ook deze rete moeilijk is besluit ik toch te gaan verkennen. Aangezien dit in de pauze gebeurd hebben we bijna drie kwartier de tijd hiervoor. Ik gebruik een flink deel hiervan voor de verkenning.

Gezien de gewijzigde startvolgorde en het feit dat er al velen zich hadden afgemeld voor dit laatste parkoers, waren we al snel aan de beurt. Ook hier was de start-sequence erg lastig, maar gelukkig kreeg ik Bart er nu wel heelhuids door. Ook het vervolg was hoopvol totdat we bij de paaltjes aankwamen. Ook hier moest weer afgeweken worden van de logische lijn en eerst twee andere hindernissen genomen worden voordat Bart eindelijk de paaltje in mocht. Veel eerder dan verwacht kon ik hier mijn positie innemen, daardoor had ik eigenlijk teveel tijd om te bedenken waar ik wilde gaan staan.

Bijna schoot Bart daardoor juist wel de palen in. Net op tijd kon ik de fout herstellen en hem wel over de juiste hindernis krijgen. Echter nu was ik hopelijk uit positie voor het vervolg. Wat gebeurde laat zich raden: DISKWALIFICATIE!!!!

Plus punt van vandaag was dat het in ieder geval niet geregend heeft, dat het zonnetje af en toe voorzichtige pogingen deed om door het wolkendek heen te prikken en dat het gelukkig nog bijna een week duurt voordat we weer in het strijdperk hoeven aan te treden. Hopelijk zit ik dan zelf ook weer wat beter in mijn vel.

Straks gaan we in Assen ergens iets eten en kijken of we ergens Wifi kunnen vinden, zodat ik jullie van dit “hoogtepunt” kan verhalen.