Vakantieweer

Waarom rijden mensen voor hun vakantie toch honderden kilometers? Om uiteindelijk in een primitief onderkomen, vergeleken met thuis, daar van het weer, de omgeving en de cultuur te genieten? Maar wat als je eenmaal aangekomen op je bestemming geconfronteerd wordt met hetzelfde weer als thuis. Dan wordt het primitieve van je onderkomen nog eens vet onderstreept, geniet je dus duidelijk niet van het weer en speelt de omgeving en diens cultuur zich ineens af aan de andere kant van het tentkatoen. Vandaag dus geen zonnig verslag uit Italië. Hoewel we niet mogen klagen, er waren zware onweersbuien voorspeld en in plaats daarvan is het in de loop van de middag gaan miezeren. Maar toch. Dit was het weer dat we hebben getracht te ontlopen door sneller dan gepland Slovenië te verlaten en al hebben we het hier tot nu toe helemaal niet slecht gehad, echt super was het ook nog niet. Terwijl ik dit schrijf verandert overigens de miezer nu in echte regen en klateren de druppels op het dak van onze vouwwagen.

We zijn vanochtend onder een bedekte hemel opgestaan en zijn bijtijds, volgens het vakantiejargon dan, vertrokken. We schrijven dan 09:00u en ons doel is de markt in Pistoia. In het verleden is het ons meermalen gebeurd dat we zo rond het tijd van opbreken op de plaatselijke markten aankwamen, daarom vandaag iets eerder op pad gegaan. Gewapend met de TomTom, wat een gemak zo’n ding, rijden we richting het centrum van Pistoia. Onderweg spreken we af dat we vlak buiten het centrum zullen proberen een parkeerplaats te vinden voor onze bus, want in die kleine binnenstraatjes willen we niet verzeild raken. Dus op het moment dat we daar verzeild dreigen te raken gaan we, zeer tegen de wil van de TomTom, een andere kant op. Het “Probeer nu om te draaien” blijft galmen in de auto, totdat we een parkeerplaats hebben gevonden en de “Uit”-knop een einde maakt aan de aanwijzingen van de TomTom.

Zoals gezegd een bedekte hemel, maar wel met een temperatuur van 20-22 gr, eigenlijk best wel comfortabel om een markt te gaan bezoeken. Met name de kledingkraampjes werden door de dames belegerd. Jammer dat ze niet na 2-3 kraampjes in de gaten hadden dat ze allemaal dezelfde (soort) kleding verkochten. Dat had ons een hoop tijd kunnen besparen. Ik hield me ondertussen bezig met het spotten van mensen. Geweldig als je ziet welke mensen, in alle soorten en maten, de markt bezoeken. Bij de meeste probeer ik dan ook de nationaliteit te raden. In sommige gevallen is dat heel makkelijk, met name de autochtonen vallen vaak al heel snel door de mand. Maar soms is aanvullende speurwerk noodzakelijk. Zijn er bijvoorbeeld merktekens of iets dergelijks op de kleding te vinden? Zo vermaak ik me dan als de dames kledingkraam nummer zoveel ondersteboven halen.

Financieel gezien was dit markt bezoek overigens een groot succes. De dames hebben niets van hun gading kunnen vinden en Prisca is, met name als het haar eigen portemonnee betreft extra kritisch op was ze aanschaft, niets dus. De grootste uitgave gedaan tijdens dit bezoekje aan Pistoia was voor een kop thee, een Latte Machiato, een Cappuccino, twee stuks gebak en een stuk Pizza. De penningmeester kon tevreden zijn. Rond twaalven, toen de eerste tekenen die het einde van deze markt zou gaan betekenen, zijn we de auto weer gaan opzoeken om richting de camping te gaan.

Terwijl we bezig waren met het klaarzetten van de lunch klonk het eerste ritmische getik op de tent. Eerst dus even een korte inspectie van en rondom de vouwwagen en Pris d’r tent om te zien of we “regen”-bestendig waren. Een korte blik rond leerde ons dat de buren rechts en tegenover ons niet zover waren. De Tarp van de overburen vertoonde nu al een waterzak en ook de luifel van onze buurtjes rechts van ons bevatte al een redelijke plons water. Gelukkig niets ernstigs, niets wat respectievelijk het strakker zetten van een scheerlijn of het schuinplaatsen van de luifelstokken kon verhelpen. Nu kon de lunch dan beginnen.

Tenminste dat dacht ik, maar Prisca kon het snoertje van haar MP3-speler niet vinden. Omdat Petra het dan niet kan uitstaan dat zojuist onvindbaar lijkt te zijn zal ze niet eerder rusten dan voordat het snoertje boven water is getoverd. Helaas heeft het snoertje het (voorlopig) gewonnen. Letterlijk en figuurlijk, want op het moment dat ik deze alinea’s aan het toetsenbord toevertrouw ligt Petra te slapen. Ook Prisca heeft zich terug getrokken in haar tent. Of die slaapt weet ik niet, waarschijnlijker is dat zij druk aan het lezen is.

Omdat zij zo’n “leesmonster” is, heb ik voor de vakantie een Ipad-achtig apparaat gekocht, die voorzien van een E-reader App, want zo heet tegenwoordig een programma. Met behulp van Marleen heb ik zo’n twaalf- tot vijftienhonderd (!) boeken hierop gezet en hier houd Prisca zich dus mee zoet. Eerlijk gezegd had ik een beetje mijn twijfels of het zou lukken met Pris, zo’n vakantie zonder Popco en zonder de Noppes. Maar ik moet bekennen dat ze zich er dapper doorheen slaat. Jammer is wel dat het nog niet gelukt is om ergens aansluiting te vinden, maar op de één of andere manier deert Prisca dat niet. Toen ze van de week even belde met oma klonk ze dan ook heel opgewekt en vertelde honderduit (maar dat doet ze eigenlijk altijd) over wat ze had meegemaakt. In dat licht is het ook leuk om te melden dat ze serieus geïnteresseerd was in o.a. de hijswerktuigen van Leonardo Da Vinci en mij haar uitgebreid liet vertellen over functie en werking, heel verrassend.

Het is op dit moment 16:45u, hoewel ik telkens denk dat het lichter wordt, valt de regen nog steeds onophoudelijk op het tentdoek. Het plan is om vanavond naar Montecatini Alto te lopen en daar te gaan eten. Aangezien ze daar ook “Free WiFi” hebben kan ik meteen het verhaal van gisteren en vandaag uploaden. Maar gezien de huidige regen weet ik niet of dat zo’n goed plan is. Morgen willen we in ieder geval naar Cinque Terra. Een wens die al enige tijd bij ons leeft. Dit zijn een vijftal dorpjes aan de bloemen riviera die onderling alleen via een wandelpad en een treinspoor met elkaar verbonden zijn. Alleen het eerste en het laatste dorpje zijn met de auto bereikbaar. Deze vijf dorpjes, direct gelegen aan de kust, vormen een schilderachtig decor waarvan ik al eerder beelden heb mogen zien, die zeker naar meer smaakten.