Canyoning, dix minutes a pied

Vandaag zijn Maikel, Sanne, Rianne en Prisca wezen Canyoning. Hieronder het verhaal van Maikel:

Maikel:
Tussen de bergen rare capriolen uithalen`of te wel canyoning… is dat wat voor mij?
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om het toch te doen.

Kwart voor 8 het bed uit, klaarmaken om vervolgens om 9uur vooraan bij de camping te wachten op de instructeur. De instructeur zou ons komen ophalen in een grijze bmw , dan verwacht je een mooie grote auto maar dat was niet het geval. Met de roestbak voorop begeleide de instructeur ons naar het gebied waar we die rare capriolen uit gingen halen, 40 kilometer verderop!

Onderweg gebeurde er nog iets wat je niet snel zal verwachten, we moesten even wachten maar waarop was mij niet precies duidelijk. Na een minuut of 10 kwam er een grote oude verroeste rokende Mercedes bus aan, Toen de rook verdwenen was stond er ineens een Jezus figuur voor de bus. Later bleek dat de vader te zijn van een meisje die met ons mee ging.

Eenmaal boven aangekomen konden we onze pinguïn pakken passen, meten en aantrekken.
Daar gingen we dan naar beneden, richting een rivier waar we onze capriolen uit gingen halen.
Een lange steile weg naar beneden door het bos, heen niet zo vervelend natuurlijk…

Na een korte franse uitleg van de instructeur begonnen we aan onze tocht door de rotsen en de rivier. Na wat ondiepere stukken kwamen we in een dieper gedeelte, aangezien ik niet kan zwemmen was ik blij dat ik door het pinguin pak bleef drijven. Na wat geklim en geklauter kwamen we bij de 1e rots waar we van af gingen springen, Niet zo hoog maar wel erg kicken! Na nog wat wildwaterglijbanen te hebben gehad kwamen we bij de volgende rots aan waar we vanaf gingen.
Hier was het wat lastiger om erop te komen, maar het lukte na een paar kikkers gedood te hebben uiteindelijk toch! Elke rots mochten we een 2e of 3e keer vanaf, maar ik als volwaardig lid van de dierenbescherming zag hier vanaf.

Na opnieuw wat geklim en geklauter kwamen we bij de laatste rots aan die was een stuk hoger…
De 2 lieve zusjes gingen alle 2 hier niet van af, terwijl ik met hoogtevrees de sprong toch waagde!
De tocht zat erop en ik dacht terug te kunnen kijken op een geweldige ervaring met veel plezier.
Na wat pinguïn spullen uit te hebben gedaan moesten we nog zeker 20 minuten een erg stijl stuk omhoog klauteren , gelukkig heeft dit het plezier en de geweldige ervaring niet mogen onderdrukken! Zeker een ervaring rijker, en 1 om niet snel te vergeten!

Dix minutes a pied!! (Paul)

Zoals altijd tijdens de vakantie ben ik meestentijds te zien met de fotocamera op m’n buik. Ook tijdens deze tocht was ik samen met Johan mee om wat foto’s te maken van de jongelui. Zoals te lezen viel in het stukje van Maikel werden ze begeleid door een Franse gids. Hij sprak dan ook geen woord Engels. Gelukkig, dachten we, was er ook een Frans gezin waarvan de vrouw niet mee ging. Aan haar ging de gids uitleggen waar het einde van de tocht was, hoe we daar moesten komen en dat we dat nog wat actiefoto’s konden maken.

Johan, dacht wel iets te hebben begrepen van zijn uitleg en ook die Frans Truus knikte ook begrijpend. Ik hoorde alleen dix minutes a pied, oftewel tien minuten te voet naar het eindpunt van de tocht. Op het moment dat we de blauw-zwarte en rood-zwarte pinguïns het bos in zagen gaan gingen wij aan de wandel naar beneden.

Na ca. 12 minuten zag Johan een informatiebord waarop (mogelijk) de route stond van de tocht van de kids. Ik dacht uit het bord op te maken dat we daar vlak bij een paadje moesten volgen hiervoor. Maar was hier absoluut niet zeker van. Daarbij was er geen paadje te zien.

Dus hobbelden we achter die Franse Truus aan verder de heuvel af. Na ca. 25 minuten lopen zagen we rechts van de weg een pad, dit pad zijn we ingeslagen hopend dat dit ons zou voeren naar het eindpunt. Echter dit pad splitste zich, dat paste niet in de uitleg van de gids, we besloten om het laagste pad te nemen om zo dichter bij het stromende water te komen. Water dat we wel hoorden, maar niet zagen. Na 10/15 minuten lopen kwamen we twee Fransen tegen in een auto. Die Truus vroeg of we op de goede weg waren. Volgens de heren hadden we echter bij de splitsing de andere kant op gemoeten. Dus weer omgedraaid en het andere pad genomen.

Ook dit pad hebben we voor ca. 15 minuten gevolgd. Toen liep het pad dood. We hadden dus ruim 45 minuten gelopen in plaats van de ‘beloofde’ tien. We hebben hier zo’n 30 tot 45 minuten gewacht. Toen werd het Johan te gortig en besloten we terug te lopen naar de auto. Maar eenmaal aangekomen bij de weg ging de Franse Truus verder naar beneden, daar kwamen volgens haar de ‘reizigers’ aan.

Johan en ik gingen dus wel terug omhoog. Bij het informatiebord aangekomen hebben we nogmaals gekeken en vonden inderdaad, enigszins verscholen, het pad dat we uiteindelijk hadden moeten hebben. Omdat niet duidelijk was of de kids de tocht al dan niet hadden beëindigd besloten we door te lopen naar de auto. Juist op dat moment hoorden we stemmen in het bos onderons en na een paar minuten zagen we het hele gezelschap uit het bos komen. Weg kans om nog wat actiefoto’s te maken. Uiteindelijk hebben Johan en ik ruim een uur en drie kwartier gelopen en hebben we uiteindelijk nog niets gezien. Dix minutes a pied, ja ja.